Duurtest: Volvo V60 Plugin Hybrid (week 1)
De Volvo V60 plugin hybride is een unieke auto. Vijftig kilometer op de accu en dan vrolijk verder dieselen als het nodig is.
Het is Volvo maand: eerst rijden we twee weken met de V60 Plugin Hybrid en daarna hebben we een V40 T3 R-design onder de bips. Eerst die V60 met 0% bijtelling. Tenzij ik een notitie gemist heb, is het momenteel de enige diesel plug-in hybride op de markt. De Citroën DS5 is ook een diesel hybride, maar die kun je niet aan de stekker opladen. De Mitsubishi Outlander plug-in hybride kun je wel aan een stekker opladen, maar heeft naast de elektromotor geen diesel-, maar een benzineblok liggen. Daarom bedient de V60 plugin een andere markt dan de concurrentie. Voor wie vaak lange afstanden rijdt, is dit één van de weinige serieuze elektrische opties.
Ik zeg serieuze optie, maar daar hoort ook een serieuze kanttekening bij. De auto die ik rijd is er één van de ongeveer 500 die dit jaar in Nederland geleverd zullen worden. Ren je na het lezen van dit stuk naar de Volvo-dealer, dan heb je hoogstwaarschijnlijk dit jaar je auto niet. De geduldigen worden echter niet beloond. Want komt je auto in 2014 op kenteken te staan, dan val je niet langer in de 0% bijtelling, maar in de 7%. Op een auto van 65 duizend euro is dat een serieus verschil.
Maar we zijn geen Bright om ons blind te staren op de financiële kant van het plaatje. Want wie geïnteresseerd is in vernieuwing mag in zijn handen wrijven dat de V60 er is. Wie minder dan vijftig kilometer van zijn werk woont, kan dat traject volledig elektrisch afleggen. Met niets meer dan een lichte zoem van de motor rijd je dan over 's herens wegen. Op je werk maximaal vier uur aan de stekker en je rijdt volgetankt en voorverwarmd weer terug naar huis. Bedenk je echter op vrijdagmiddag dat je een weekendje Parijs wilt doen, dan rijd je ook daar zonder te tanken heen. Alleen heb je na 50 kilometer geen elektrische auto meer, maar een reguliere hybride. Dat wil zeggen dat het "laatste stukje accu" gebruikt wordt om te helpen bij optrekken en weer geladen wordt bij afremmen. Daarnaast zorgt die elektromotor ervoor dat het schakelen van de ene naar de andere trap van de automaat naadloos gaat. Waar de aandrijving normaal een beetje terugvalt, vangt de elektromotor dat perfect op.
Zonder in een icoon van de groene beweging rond te rijden, geniet je dus alle voordelen van elektrisch rijden, zonder de nadelen. Nou ja, één klein nadeeltje. Meest in het oog springend is de verhoogde laadvloer. Een centimeter of zes hoger dan gewoon vanwege het accupakket dat daar ligt. Daardoor heb je geen volledig platte laadvloer als je de bank neerklapt en besef je je ook dat de plug-in hybride een afterthought was tijdens de ontwikkeling van de V60. Het goede nieuws is dan ook dat een volgende generatie wellicht nog verfijnder zal zijn.
Sensoren in de voorruit van de cruisecontrol, veiligheidssystemen en verkeersbordencamera.
Waar de C30 Electric die we eerder reden een vrij kale auto was, is de V60 bomvol gestopt met Volvo's lekkerste technologie. De fijnste daarvan is de adaptive cruise control. Die werkt bij Volvo zo prachtig gelijkmatig dat ik er ook in de bebouwde kom mee rijd. Zelfs een fietser die voor je zit wordt herkend door het systeem en de auto blijft keurig op afstand van die fietser. Op het stuur kun je aangeven hoe groot je wilt dat die afstand is. De Lane Keeping Aid is op provinciale wegen zonder middenstreep zo ongeschikt dat ik die uit automatisme na het starten direct uitzet en het herkennen van verkeersborden gaat zo vaak niet goed, dat ik er niet op durf te vertrouwen. Maar dat vergeef ik de Zweedse stationwagon snel vanwege de vele hoogtepunten. Het dashboard komt sterk overeen met het model in de nieuwe V40. Je kunt dan ook zelf instellen welke look je wilt: eco, elegance en sport. In de sport-modus krijg je een centrale snelheidsindicatie en rondom een toerenteller. Zo kun je gemakkelijk zien of je dieselmotor loopt of dat je elektrisch ondersteund rijdt.
Het onderstel en de besturing zijn meer geöriënteerd op comfortabel kilometers vreten dan loeihard een bocht nemen. Wat mij betreft de juiste keuze voor een Volvo.
Daarentegen lurkt er onder de motorkap wel genoeg vermogen om sportief bij de stoplichten weg te sprinten. Vorige week wilde ik iemand die 70 reed op een 80 weg inhalen en drukte voor de actie even de Power knop in.
Ik wist niet wat me overkwam. De dieselmotor en de elektromotor drijven dan respectievelijk de voor- en achterwielen aan en de gezamenlijke 280pk slingeren je vooruit. De top van de Volvo is dan ook 230, maar zijn sprintcijfers zijn nog heftiger: 6,1 seconden en je zit op 100 kilometer per uur. In mijn jeugd waren dat Porsche cijfers. Nu rijd ik in een eco-Volvo net zo hard.