Eerste indruk: LG Prada 3.0

Voor de derde keer dook LG met Prada in bed. Maar of dat kind nu de beste eigenschappen van beide ouders heeft?

Het begint stijlvol: je krijgt de Pradaphone – officieel Prada phone by LG 3.0 – in een zwarte doos van kunstleer. Saffiano heet dat, heb ik geleerd. In combinatie met het glimmende Prada-logo op de deksel geeft dat meteen een luxe uitstraling. Als je het doosje openmaakt, krijg je een productervaring die erg aan die van Apple doet denken: het glimmend zwarte toestel is het eerste en enige wat je ziet.

Wip je dat Android 2.3 toestel door middel van een fluwelen koordje uit het nepsatijn, dan vallen er meteen wat dingen op. Zo is het toestel opvallend licht voor z’n formaat: de Prada weegt ondanks het scherm van 4,3 inch maar 138 gram. Dat is deels omdat de telefoon erg dun is: met 8,5 millimeter is hij even slank als de Samsung Galaxy S II en iets dunner dan vlaggenschepen Galaxy Nexus en iPhone 4S.

Een kwalijkere reden voor het geringe gewicht is de plastic rug van het toestel, voorzien van datzelfde Saffiano-kunstleer als de doos. Daar wringt de schoen. Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit de feel is die Prada voor ogen had. Op zich voelt het niet slecht aan hoor, het fijnmazige reliëf op de achterkant geeft een lekkere grip, maar het voelt simpelweg niet luxueus. Dat is toch wat je zoekt in een telefoon van Prada.

Verder is de vormgeving van het toestel dik in orde. Samen met net niet te glimmende Prada-logo’s op voor- en achterkant, zijn drie zilverkleurige knopjes op de bovenkant de enige uitspringers op het verder pikzwarte toestel. Wie beter kijkt, ziet dat één van de drie fraaie knopjes eigenlijk een mooi weggewerkt mini-usb-schuifje is. Open- en dichtschuiven voelt solide aan.

Aan de linkerkant van dat schuifje zit een dedicated camera-knop zodat je vanuit je homescreen of een app snel de camera bij de hand hebt, in de rechterhoek de identiek ogende lock button. Die plaatsing kan in het begin even wennen zijn, al denk ik dat het geringe formaat van dat knopje op termijn voor meer irritatie zal zorgen; mede door het verder forse formaat van de telefoon, druk je nog weleens mis.

Het huwelijk tussen Prada en LG stopt niet bij het jasje van de hardware. Ook de interface van Gingerbread is door de Milanezen onder handen genomen. Alle icoontjes en widgets zijn in stijlvol zwart-wit gehesen. Zo zijn er een aantal chique klok-widgets te kiezen. In de weer-widget lijkt het ondertussen altijd nacht. Om alles lekker uniform te houden, heeft Prada nog een handvol extra icoontjes bijgevoegd, om ook apps als bijvoorbeeld Twitter en Facebook in stijl op je homescreen te kunnen zetten, hoewel ik betwijfel of je al je apps verkleed krijgt.

Enkel stijlvol zwart-wit. Fijn in de zon, lastig voor je overzicht.

Groot nadeel van die monochrome vormgeving is het overzicht. Elke app ziet er op het eerste gezicht hetzelfde uit en elk homescreen tot op zekere hoogte ook. Zelf verdwaalde ik nog weleens tussen de verschillende schermen en was het zoeken naar een specifieke de app.

Eenzelfde verwarring had ik steeds bij de touchknoppen onder het scherm. Die lichten bij het openen van een app kort op, om vervolgens weer compleet in de zwarte spiegel te verdwijnen. Raak je een van de knoppen aan, dan lichten ze weer op, maar de knop heb je dan al ingedrukt. Erg verwarrend, ook al heb je eerder een Android toestel gebruikt. De volgorde van de toetsen is namelijk niet bij elke fabrikant dezelfde. De trillende feedback die de toetsen en bepaalde taps op beeld geven is dan wel weer fijn.

De camera met 8 megapixel en flits mag er op papier best zijn. De standaard camera-app heeft echter wat eigenaardigheden. Zo heeft hij maar één liggende positie: op z’n rechterzij wil de Prada kennelijk liever niet liggen. Neem je toch foto’s met de telefoon op z’n rechterkant, dan staan ze dus gewoon ondersteboven, net als de complete interface in de app op dat moment. Ook is de plaatsing van die speciale sluiterknop bovenop het toestel niet ideaal. De knop lijkt voornamelijk handig voor zelfportretten met de camera aan de voorzijde.

Met 1 megapixel ligt die camera aan de voorkant in lijn met vergelijkbare toestellen. Het viel me wel op dat zelfportretten ongeacht belichting nogal korrelig uitvallen en een overwegend groene tint hebben. Filmen doe je met de frontcamera op maximaal 720p, de achtercamera tovert degelijke full-HD beelden tevoorschijn, waarbij snelle bewegingen en verandering in belichting geen problemen opleveren.

Wel loopt het interne geheugen snel vol met een beetje gefotografeer. Van de 8 GB geheugen blijft namelijk maar grofweg de helft voor de gebruiker beschikbaar. Met micro-SD is dit tot maximaal 32 GB uit te breiden. Het toestel is redelijk rap met z'n 1 Ghz dual-core.

Het 4,3 inch NOVA-display met een resolutie van 800 x 480 is opvallend. Kenmerkend aan dat NOVA – een techniek van LG zelf – zijn zowel de diepe zwarten als hoe fel het beeldscherm kan. Het scherm blijkt in de prille lentezon ruimschoots fel genoeg; in combinatie met de zwart-witte interface is alles opvallend goed leesbaar. De zwarten zijn inderdaad erg donker, maar dat gaat wel ten koste van het contrast. Het bekijken van een willekeurig filmpje is in vergelijking met m’n eigen iPhone 4S een donkere bedoeling. De kleuren die ik wel zag, waren veel te verzadigd.

Geluid afspelen via de ingebouwde speaker zou ik niemand aanraden, mede doordat die achter de plastic rug zit, klinkt het geluid blikkerig. De meegeleverde, stijlvolle in-ear oordopjes maken dat deels goed, dat geluid is namelijk dik in orde, hoewel wat zwaar op de bass. Extra jammer dus dat de dopjes maar één maat hebben. De afstandsbediening in het snoer had ook wel wat uitgebreider gemogen dan een enkele play/pauze knop.

De minpunten van de LG Prada zijn per stuk geen dealbreakers, maar alles bij elkaar opgeteld maakt het wel dat de zo stijlvolle telefoon een beetje een flater lijkt te slaan. Hoewel je je kunt afvragen of de koper van de Prada-telefoon de best mogelijke Android-telefoon zoekt, of gewoon een stijlvol toestel.

Wat dat betreft komt de LG Prada een stuk verder. Denk dan vooral aan de goede leesbaarheid van het scherm op een hip terras in de zon, of de mogelijkheid om razendsnel jezelf plus stijlvolle outfit op de foto te kunnen zetten. Maar die extreem neppe achterkant, hè… Als ik dat al niet trek, wat moet een fashionista daar dan wel niet van van vinden?