Film van de week: Harry Potter and the Deathly Hallows: part 2 ***

Een waardig einde van een fenomeen.

Ik heb de zeven immens succesvolle Harry Potter boeken van J.K. Rowling nooit gelezen, maar heb wel alle acht films gezien door de jaren heen. Sure, ze waren wat kinderlijk, een soort Lord of the RIngs voor tieners, maar de filmreeks mag zich makkelijk meten met die van Star Wars of Lord of the Rings. De wonderlijke fantasywereld van Potter is in elk van de acht films prachtig en prikkelend in beeld gebracht. We hebben de jonge acteurs zien opgroeien - altijd aandoenlijk - en hun gebrek aan acteertalent is altijd goed gecompenseerd door de rest van de cast.

Prettig ook is dat de films in een periode van tien jaar, Harry Potter and the Sorcerer's Stone verscheen in 2001, constant zijn gebleven in stijl. Het grote gat in tijd tussen de twee Star Wars drieluiken bijvoorbeeld heeft een soort incompatibilteit opgeleverd. Beetje zoals wanneer je een magazine verzamelt en in een restyling veranderen ze opeens het formaat, dan is het rijtje op de plank niet meer gelijk.

De boekenlezers hebben voorkennis en voor hen is het afwachten wat in de film is opgenomen en wat niet, en uiteraard hoe het is vormgegeven. Maar ook voor de mensen die alleen de films kijken was duidelijk dat in dit definitieve slot de eindbattle tussen Harry en Voldemort centraal staat. Daar kan ik kort over zijn: die is knap gefilmd. Eerst in het bos waar Harry met een schijnbeweging Hij Die Niet Genoemd Mag Worden laat denken gewonnen te hebben. Vervolgens in Hogwarts waar het definitieve verlies van Hij Zonder Neus misschien nog iets heftiger had gekund. Maar dat had mogelijk de 12 jaar classificatie in gevaar gebracht.

Extra punten verdient de film met het slot. Part 2 heeft tenminste geen ellenlang zoetsappig afscheid, zoals in Lord of the Rings destijds. Harry bedankt, we zullen nog jaren genieten van je boeken en films.

Beoordeling: ***

(* = fail ** = jammer *** = not bad **** = aanrader ***** = classic)