Game van de week: Journey

Reizen is vooral fijn als je niks over de tocht weet.

Bij iedere bespreking van een game bestaat er een kans dat er dingen worden verklapt die je achteraf liever niet had willen weten. Dit gaat meestal over het verhaal, maar spelsystemen kunnen ook deel uitmaken van de verrassing die een spel biedt. Bij Journey is dit meer dan waar: jouw ontdekkingstocht door de game is één van de grootste pluspunten van Journey. Het is daarom aan te raden om het spel volledig blanco in te duiken. Ben je al overtuigd dat je de game wilt kopen, lees deze recensie dan pas verder als je het twee-urige spel hebt uitgespeeld. Intussen probeer ik de twijfelaars uit te leggen wat Journey nou zo'n bijzondere ervaring maakt.

Een nieuwe spelsessie in Journey plaatst je in een woestijn. Een doel word je niet gegeven, maar de berg op het einde van de horizon lokt je die kant op. De reis daarheen blijkt uiteindelijk gevuld met imposante woestijngebieden. Je beweegt je hier doorheen door te lopen of door gebruik te maken van een beperkt aantal sprongen dat je mag maken. Kun je niet meer springen, dan verschijnt de glans van je sjaal en moet je nieuwe power-ups in een gebied opzoeken. Een groot probleem zal dit nooit zijn: gezien de tocht door de visueel ontzettend fraaie gebieden het belangrijkst lijkt, zijn er maar weinig lastige springstukken of puzzels te vinden.

Nog belangrijker dan je reis is echter de metgezel met wie je op pad gaat. Is je Playstation 3 op internet aangesloten, dan duurt het niet lang voor er een tweede wezen opduikt dat op jou lijkt. Dit is een andere speler, maar je kunt niet met hem communiceren zoals in de meeste games. Er is geen voicechat om met elkaar te praten. Sterker nog: je komt zijn gebruikersnaam pas te weten wanneer je de game afsluit. Het enige wat je hebt is een knop op de Playstation-controller waarmee je korte geluidjes produceert. Een systeem dat je al snel zult gebruiken om simpele melodietjes met elkaar uit te wisselen, elkaar te waarschuwen voor gevaar of om je afdwalende metgezel terug te roepen wanneer jij het juiste pad hebt gevonden.

Het ontbreken van conventionele communicatiemiddelen zorgt ervoor dat je totaal anders naar je medespeler zult gaan kijken: je kunt iemand niet beoordelen op gemaakte uitspraken, dus je moet het doen met zijn of haar speelstijl en de simpele piepjes die jullie met elkaar uitwisselen. De combinatie hiervan met de spelwereld die jullie samen verkennen, zorgt ervoor dat jullie een band met elkaar opbouwen. Je bent samen sterker en wijzer geworden, terwijl je elkaar hebt leren waarderen om hoe je in het spel bent. Waarschijnlijk heb je na een half uur met elkaar spelen al een paar keer op die ander gewacht omdat hij of zij een sprong niet goed wist te maken, of ben je in paniek geraakt toen jullie elkaar kwijtraakten. Een emotionele band die je niet snel in een multiplayer-spel ziet.

Conclusie
De reis naar de berg duurt uiteindelijk maar twee uur. Voor sommigen vermoedelijk nogal kort, gezien het prijskaartje dat aan de game hangt. Daar krijg je echter een ervaring voor terug die door geen game geëvenaard is. Je zult nooit meer hetzelfde kijken naar online games, of je medespelers.

Prijs: €12,99
Platform: Playstation 3