Glass Report #4: Materiaalpech

Na drie maanden heeft de Google Glass van Daphne het begeven. Materiaalpech. 

Na drie maanden is mijn glass op. Nog niet echt overleden, maar toch aan het einde van haar bèta-Latijn. We, de makers van Google en ik, hebben na telefonisch consult toch gekozen voor een euthanasie praecox. Ik kijk somber naar de doos, waar ze zo meteen zonder muziek koud in gaat.

Het begon op een harteloze weekdag met haarscheurtjes in het plastic. Ik schrok me een hoedje, rond de overgang van het titanium-montuur naar de batterij-aanzet verschenen witte halfronde vormen. Plastische of elastische vervorming, de hardheid van het plastic bleek onvoldoende en de schuifspanning te hoog. Ik heb haar opgelapt met duct tape, goede metaalkleur gezocht, gekocht voor 5 euro in de campingwinkel op Vlieland. Een lapmiddel met extra geeky uitstraling. Het wilde niet baten, ze scheurde door.

Haarscheurtjes... duct tape hielp niet.

Kort daarop in Den Haag tijdens een radiogesprek, viel een tweede diagnose, ablatio retinae, een netvliesloslating, veroorzaakt door scheurtjes in de folie op het prisma. Einde verhaal. Het scherm werd moeilijker waar te nemen, door het extra doorvallend licht door de extra brekingen en reflecties en er brokkelden meer en meer stukjes folie af. Ze ging te jong, te vroeg.

Beschadigde folie op het einde van het prisma

Binnen de glass explorers-community bleken deze problemen al bekend. Een gebruikster had na contact met het Glass-team eenvoudig een nieuwe kunnen ophalen. Garantie was ook bij mij geen probleem, maar het naar Amsterdam sturen wel. Na een paar mailtjes en twee telefoontjes, een Amerikaanse creditcardhouder, plus een kennis die haar voor me wilde ontvangen in de VS en zelf wilde doorsturen via UPS en DHL heb ik mijn nieuwe Glass in huis. Het is even wennen. Ze klinkt anders als ik haar opstart, draait nog op de eerste software en heeft nog amper vlieguren gemaakt.

Voorzichtig haal ik haar uit de doos en wen ik aan haar structuur, is ze wel hetzelfde? Ze lijkt zo nieuw, zo fragiel, zo anders. Op mij neus voelt ze meteen fijn, dat is belangrijk. Niemand heeft haar nog op gehad, geen vingerafdruk te vinden. Ik heb de neiging haar onder een glazen stolp te houden maar dat zou wel zonde zijn voor alle nieuwsgierigen.

Er zit maar een ding op voor mijn oude Glass, haar fotograferen en op die manier bewaren. Ik haal de laatste data eraf, back-up ze op een harde schijf, en herstel de fabrieksinstellingen. Wat wel bijzonder is: mijn bril gaat niet terug naar Google HQ maar wordt opgenomen in de de collectie van het Museum voor Communicatie in Den Haag, tezamen met een serie foto's die ik met Glass maakte.

Ik ben voorzichtig met mijn bril geweest, maar hij is veel gebruikt, heeft op veel verschillende neuzen gestaan. De gebruikte materialen van de bril blijken op dit moment niet duurzaam genoeg. Het titanium frame loopt niet door over de achterkant van de batterij, daar zit een zwakke plek, dat moet anders. En de folie op het prisma die loslaat, het schijnt zelfs dat weercondities van invloed zijn op de lijm. Ook het opbergzakje van Glass zou ik volledig in hard plastic uitvoeren zodat het frame niet kan buiten als je hem hebt opgeborgen.

En voor de levensduur van mijn nieuwe bril: ik zeg minder 'ja' tegen verzoeken van anderen om hem even op te mogen. Daar is ie op dit moment gewoon te fragiel voor.

Mijn nieuwe puntgave Glass.