Luchtbelletjes kunnen de aarde 3 graden afkoelen

Luchtbelletjes in water reflecteren zonlicht. Een Harvard-wetenschapper wil dit verschijnsel inzetten om de aarde te koelen.

Het idee is simpel. Pomp een forse hoeveelheden minuscule luchtbelletjes in het zeewater en de zeeoppervlakte wordt een gigantische spiegel die zonlicht reflecteert in plaats van opneemt waardoor de aarde afkoelt. Het is het zoveelste voorbeeld van geo-engineering ideeën waarbij de mens grootschalig ingrijpt om de klimaatverandering te lijf te gaan. De ideeën varieren van een 300 kilometer lange superdam in de Beringzee die het water in de Noordelijke IJszee kouder en zoeter moet maken tot het verspreiden van stofdeeltjes in de hogere atmosfeer om het zonlicht te blokkeren.

De natuurkundige Russell Seitz denkt echter dat we het zonlicht niet moeten blokkeren maar water moeten 'verhelderen' zodat het zonlicht reflecteert. Luchtbelletjes die natuurlijk voorkomen in de zeeën reflecteren zo'n 0,1 procent van het zonlicht. Seitz denkt alleen dat we dat groots moeten aanpakken, bijvoorbeeld door schepen uit te rusten met apparaten die zeewater met gecomprimeerde lucht vermengen om zodoende massaal luchtbelletjes op zee te genereren.

Seitz berekende aan de hand van een computermodel dat microbelletjes bij een verhouding van 1 op een miljoen per volume een verdubbeling van zeewaterreflectie oplevert. Dat zou genoeg zijn om de aarde 3 graden af te koelen. De benodigde energie om grootschalig microbelletjes in zee te generen is volgens Seitz niet het probleem. Duizend windmolens leveren genoeg energie om een hele oceaan van microbelletjes te voorzien. Technisch is het echter moeilijk te implementeren. Om een vierkante kilometer zee te bubbelen gaat nog wel, maar een groter volume wordt al snel moeilijk. Als zeewater schoon is dan overleven de belletjes niet lang. Hoe meer organische deeltjes in het water zweven des te langer blijven ze hun vorm behouden voordat ze zinken.