Note to self: niet alles is gemaakt met 3D-printen

Tuurlijk wil iedere producent zich voordoen als een koploper. Maar ondertussen worden wel heel veel verschillende technieken 3D-printen genoemd.

3D-printen is een machtig mooie technologie. Het schept de mogelijkheid een product te maken zonder dat er eerste afnemers voor een grote oplage nodig zijn. Je kan een model voor iedere print naar persoonlijke wens aanpassen. Je kan iets wat ver weg ontworpen is, lokaal produceren. En dan nog de mogelijkheid vormen te maken die eerst onmogelijk waren, zoals twee in elkaar grijpende gesloten ringen.

Die toepassingen en wat het voor de economie betekent, zijn nieuw. De methode niet. Wie als industrieel ontwerper een vorm wilde testen, deed dat met Rapid Prototyping. Die fused deposition modeling technologie (FDM) die al zeker in het jaar 2000 op de TU in Delft door studenten werd gebruikt voor een schetsmodelletje en nu de techniek achter de UltiMaker is, heet nu samen met selective laser synthering (waarbij een laser in een bak met poeder laagje voor laagje wat poeder verhardt) 3D-printen. Alleen gebruikten we de mogelijkheden om productie te veranderen toen niet.

Maar wanneer is iets nou een 3D print? Media noemen de gespoten onderbroek 3D geprint ondergoed. Deze wollen trui heet 3D printed. Is metselen dan niet 3D huizenprinten? Was mijn oma met haar breimachine een 3D textielprinter avant la lettre? En doet mijn neefje aan 3D printen als hij met Lego speelt?

De beste definitie die ik kan bedenken is een opbouw in laagjes, met een digitale aansturing, gemaakt via een spuitmond. Maar dan is de 3D doodler pen geen 3D printing. Ik weet het niet meer. Weet iemand een betere definitie van 3D printen?