BMW i8
Duurtest BMW i8: de toekomst is hier
Deze week rijden we als afsluiter van het jaar in BMW's futuristische i8. Een ervaring die zijn gelijke niet kent.
Geen auto voelt meer 'Star Wars' dan de BMW i8. In wit met zwart is het een Stormtrooper. 's Nachts baadt het interieur in de gloed van blauwe ledlijnen. Het ene moment zoef je geruisloos elektrisch aangedreven door de stad. Vervolgens brul je de oprit van de snelweg op met 362 pk op de wielen. Een week lang ervaren we hoe jong en oud achterstevoren op de fiets zitten, er een file voor onze oprit ontstaat en jongetjes aanbellen om te vragen of ze een foto mogen maken. De BMW i8 trekt de aandacht. Op een goeie manier.
Net zoals het lastig is een review te schrijven van de vrouw waarvan je houdt, is het voor mij ook knap lastig om de BMW i8 te reviewen zonder uit te wijden in lovend proza over de manier waarop ontwerper Adrian van Hooydonk met de two-tone kleurstelling haast een exo-skelet gemaakt heeft, hoe in de achteruitkijkspiegel de gloed van de knipperlichten tussen vleugel en schouder oplicht. Zie, daar ga ik al. Dus ik dwing mezelf bij deze om een macro-, meso- en micro-analyse van dit fenomeen te maken voor uw leesvermaak. Houd je vast.
Macro
De BMW i8 werd geboren in een wereld dat de "Unconvenient Truth" nog niet echt wilde geloven. Niet geloven had ook grote voordelen. Dan kon je gewoon doorgaan zoals je gewend was immers. Grote financiële spelers beperken liever hun risico's en gaan niet voor de wending van de markt uit desinvesteren of vergroenen. Iedereen wachtte op iedereen. Maar zelfs bij Shell en ook bij BMW weten ze dat de verbrandingsmotor letterlijk zijn langste tijd gehad heeft. Ook zij richten zich nu voorzichtig op toekomstige groeimarkten.
Meso
BMW heeft het submerk BMW i om zijn "groene" producten op de markt te zetten. Op dit moment bestaat de line-up slechts uit de i3 stadsauto en deze i8. De i3 is er volledig elektrisch en als plug-in hybride, de i8 is er alleen als plug-in hybride. De i3 is daarmee een product dat met serieus minder uitstoot echt een verschil kan maken. De BMW i8 had toen ik hem kreeg gemiddelde verbruikscijfers van 1 op 11. Dan kun je de i8 afserveren als slecht voor het milieu, maar na de klok op 0 gezet te hebben en 120 kilometer rijden, kwam ik uit op een keurige 1 op 20. Inclusief een paar hele serieuze "sprintjes". De kans dat gebruikers voor mij niet na elk ritje de stekker inplugden lijkt me vrij groot.
Maar een hybride sportwagen is natuurlijk niet bedoeld om de mensheid te redden. Hij is bedoeld om alternatieve aandrijvingsvormen sexy te maken en daar slaagt de BMW i8 heel goed in. Wat dat betreft doet hij denken aan de Tesla Roadster. In een tijd dat alle elektrische auto's opgedirkte golfkarretjes waren met een betreurenswaardig sprint- en acceleratievermogen bouwde Tesla een sexy en prijzig open autootje op batterijen. Niet als verkoophit, maar om de technologie te introduceren aan een publiek dat er geen interesse in had. De BMW i8 is zo allemachtig sexy, dat de aandrijvingslijn ook aanbeden zal worden.
Micro
De i8 is een evenement al voor het moment dat je de deur opendoet. Klik je de auto van het slot, dan licht het interieur blauw op. De deuren zwaaien omhoog en naar voren. Tussen die van een Lamborghini en een reguliere deur in. Soepel instappen betekent 1 been op de stoel leggen, je gat richting zitting laten glijden tegelijk je been naar binnen gooien. Doe je het soepel, dan zie je eruit als een gevechtspiloot die zich in z'n cockpit laat zakken. Het interieur is met name 's nachts een belevenis. Dan vallen de gekleurde ledlijnen op over het dashboard en in de deuren. Bij het uitparkeren zie je 360-graden-beeld rond de auto met behulp van breedbeeldcamera's waarvan de plaatjes digitaal aan elkaar geplakt worden. Wegrijden gaat geruisloos. Het evenement is onderweg. Vlak boven het stuur zie je in de head-up display hoe hard je rijdt.
Er gebeurt iets wonderlijks als je het gas dieper intrapt. De benzinemotor schakelt bij, maar de anderhalve liter driecilinder klinkt als een V10. Hij brult en gromt alsof je in een auto zit met een beest van een blok achterin. BMW heeft daarbij (net als in andere modellen) synthetisch geluid toegevoegd. Dat reageert op de stand van het gaspedaal, dus het klinkt alsof het klopt. Alleen weet je dat het niet klopt. En dat is raar.
De BMW i8 is met zijn onconventionele aandrijving even potent als een Porsche 911 met zijn old-school boxermotor. Dat is een enorme prestatie. Eentje die wijst op wat er mogelijk is nu en in de toekomst. Om dat te verhullen met een geluid van vroeger tekent een gebrek aan zelfvertrouwen of moeite om het verleden los te laten. Geluid doet een belangrijke bijdrage aan de beleving van een sportauto, maar we kunnen prima wennen aan een ander geluid. De woosh en zoom die uit een Model S komt als je accelereert in de ludicrous-modus is in mijn ogen al prima, maar als je daar synthetisch iets aan toe wilt voegen, kun je beter een modern nieuw geluid verzinnen, dan een verbrandingsmotor te imiteren.
Dat is mijn enige bezwaar tegen de i8 overigens. Ik wil hem nooit meer terugbrengen en een schuifpui maken ter breedte van de auto, zodat ik er de hele dag naar kan kijken. BMW heeft zowel op technologisch als op designgebied met de i8 een meesterwerk op de markt gebracht.