Duurtest Opel Zafira, conclusie: pijnloze relatie
Vier weken met de Opel Zafira vlogen voorbij. Een praktisch pijnloze relatie is over. Maar is dat wat je wilt?
Mijn eerste vriendinnetje was bijzonder meegaand. Als ik vroeg: "Wat wil je doen?", antwoordde ze steevast met "Waar heb jij zin in?" Dat klinkt aantrekkelijk als je al jaren onder de plak zit. Op je zestiende is dat niet het antwoord waar je blij van wordt. Ik moest er aan terug denken na vier weken met de Opel Zafira.
De Zafira deed alles wat ik wilde. Hij rijdt als een auto in plaats van als een bus. Je kunt er veel mensen in stoppen of veel spullen. Je kunt ook de achterbank veranderen in een limousinewaardige tweezitsplek door de stoelen naar binnen en naar achteren te schuiven. Hij is fel genoeg. Hij is knap genoeg. Het enige rationeel verwijtbare gebrek is het verbruik. Ik haalde met moeite 1 op 11. Dat vind ik zelfs voor zo'n grote auto niet echt goed genoeg.
Wat me gek genoeg meer in de weg zat is dat de Zafira zo zijn best doet. De middenconsole heeft niet een handig opbergvak, maar drie over elkaar schuivende onderdelen die naar je eigen smaak te configureren zijn. Handig, natuurlijk, maar meestal wil ik niet nadenken hoe mijn middenconsole geconfigureerd is. Die middenconsole staat wat mij betreft symbool voor deze hele auto: hij doet keihard zijn best om zich in elke situatie ideaal aan te passen.
Te weinig karakter
Ik denk dat voor het gros van de mensen dat een bijzonder fijne eigenschap is. Zie je een auto als een vervoermiddel dat jou, je familie en je spullen van A naar B moet brengen in comfort in allerhande uiteenlopende situaties, dan is de Zafira een prima optie. Maar net als veel andere auto's in dit segment is de Zafira mij te weinig een karakter. Hij voegt zich zo goed naar je wensen dat hij verdwijnt.