Eerste indruk: de nieuwe iMac

Met zijn dunne randen, strak design en razendsnelle Fusion Drive is de nieuwe iMac een indrukwekkende verbetering.

In oktober onthulde Apple tijdens de presentatie van de iPad mini ook een compleet vernieuwde iMac. Intern is Apple's iconische all-in-one aardig veranderd; nieuwe iMacs maken gebruik van Intel's Ivy Bridge-processors. Die zijn niet alleen sneller dan de Sandy Bridge-processors die in het model van vorig jaar zaten, ook bieden ze ondersteuning voor meer en sneller ram-geheugen en het rappe usb 3.0.

Toch is het aan de binnenkant vooral de harde schijf die opvalt. Met deze iMac introduceert Apple namelijk deFusion Drive; een hybride harde schijf. Fusion Drive combineert daarvoor een traditionele laptop harde schijf met 128 gb ssd-opslag. Dergelijke hybride schijven bestaan al langer, toch is het vooral de uitvoering die het hier zo interessant maakt. Als gebruiker is er namelijk geen onderverdeling te zien. OS X meet in plaats daarvan welke software en bestanden je het meest gebruikt, en verplaatst die van de langzamere harde schijf naar de snelle ssd.

Ik moet zeggen: het is duidelijk te merken. De opstarttijd van Photoshop CS6 was na de eerste paar keer gehalveerd. Als test besloot ik een paar keer alle programma's op de Mac tegelijkertijd te openen, dan te herstarten en dat herhalen. De eerste paar keer duurde dat een dikke minuut. Daarna timede ik steeds kortere tijden, tot ik op een gegeven moment rond de vijfentwintig seconden bleef hangen. Dat maakt de Fusion Drive een plezier in het gebruik. Je hebt er geen omkijken naar, in plaats daarvan lijkt het gewoon alsof de iMac beter en sneller wordt in de dingen die je zelf veel doet. Alsof je computer conditie opbouwt.

Maar het eerste dat bij het uitpakken van de nieuwe iMac opvalt, is het compleet vernieuwde flinterdunne uiterlijk. Hoewel, het is eerder een evolutie van ontwerp, op de manier die we van Apple gewend zijn. Net zoals de iPhone 5 een langere, lichtere en vooral slankere ontwikkeling op het design van de iPhone 4 is, lijkt de iMac ook op dieet te zijn geweest. De randen van het apparaat zijn maar 5 millimeter dun en dat maakt dat het hele apparaat niet alleen dun oogt, maar vooral zo voelt.

Die dunnere randen heeft de iMac vooral te danken aan het ontbreken van een optische drive. De SuperDrive moest door het weinige gebruik tegenwoordig wijken, net als in recente laptops van Apple. Hoewel ruimtebesparing voor een desktop computer misschien minder logisch is dan bij een laptop die je meezeult, is het wel erg Apple. Al jaren loost het bedrijf technologie zo gauw die achterhaald begint te raken, vooral als dat mooier design oplevert. Apple heeft overigens een losse SuperDrive voor wie hem niet kan missen.

Naast het ontbreken van een optische drive zorgt ook de plaatsing van de componenten binnenin voor de dunne randen. De iMac loopt aan de achterkant namelijk toe naar een hobbel in het midden, als een soort ondiepe schaal. Het deed mij een beetje denken aan de eerste iPad, die aan de randen ook dunner was dan in het midden. Toch is de nieuwe iMac op het dikste punt niet dunner is dan de vorige, maar lijkt dat wel degelijk.

Het is vooral knap dat die optische illusie niet doorbroken wordt wanneer je de iMac gebruikt. Integendeel: iedere keer dat ik de iMac vastpakte, was dat ergens aan de rand. En iedere keer schrok ik een beetje van hoe dun de iMac voelt. Bovendien voelt de computer ook bijzonder solide aan. Ongetwijfeld door de manier waarop de aluminium delen aan elkaar zijn bevestigd.

Dat is gedaan door middel van friction stir welding: een techniek die ook bij het verbinden van vliegtuigonderdelen wordt gebruikt. Simpel gezegd worden twee te verbinden delen aluminium aan het oppervlak verhit en hard tegen elkaar gedrukt. Denk aan het verbinden van twee stukken klei. Naast stevig is het resultaat vooral naadloos. Het maakt de nieuwe iMac werkelijk een lust voor het oog.

Dat gaat verder wanneer je de iMac aanzet. Het IPS-display is hetzelfde als dat van vorig jaar, maar zit nu aan het glas gelamineerd. Voorheen zat er nog een laagje lucht tussen het glas en het display, door ze samen te voegen ligt het scherm dichter aan de oppervlakte. Naast dat het beeld er helderder uitziet, vermindert het volgens Apple de reflecties op het scherm met 75%. Wat mij betreft is de overlast van reflecties inderdaad een stuk minder. Bij fel licht reflecteert het scherm nog steeds lichtjes, maar het wordt niet meer de spiegel die vorige iMacs altijd werden.

De plaatsing van de connectors is ongewijzigd; nog steeds rechtsachter. Je vind er van buiten naar binnen een koptelefoonaansluiting, een sd-kaartlezer, vier usb 3 aansluitingen, twee Thunderbolt-poorten en een ethernet-ingang. Maar waar op de tast inpluggen vroeger met de rechtere achterkant al lastig was, is dat met deze meer gebolde iMac helemaal moeilijk. Een beetje blind rondprikken met een usb stick en je hebt meteen krassen in het aluminium.

Verder zit de power-knop nog altijd linksachter plug je het stroomsnoer in het midden in. Boven het stroomsnoer, net onder het scharnier van de voet, zit een roostertje. Daar blaast de ventilator de warme lucht uit, koele lucht wordt via een rij openingen in de onderrand van het scherm naar binnen gezogen. Het viel me op dat de ventilator zelfs onder zware belasting pas laat aan gaat.

En hoewel de ventilator niet hetzelfde asymmetrische ontwerp als die in de nieuwe MacBooks Pro heeft, is 'ie behoorlijk stil. Zelfs op volle toeren klinkt de ventilator niet luider dan een merkbare ruis. Gecombineerd met de stille 2,5" harde schijf die de iMac sinds dit model gebruikt, maakt dat de iMac een bijzonder stille pc.

De speakers zijn wat mij betreft wel wat achteruit gegaan ten opzichte van het vorige model. Kan ook bijna niet anders; het geluid komt uit de openingen in de dunne onderrand van het scherm. Het zijn vooral de lage tonen die hierdoor hun kracht verliezen. Midden en hoge tonen klinken wel helder en behoorlijk vol, maar het gemis van een krachtige bass maakt muziek luisteren toch wat minder.

Zelf uitbreiden is er met deze iMac bijna niet meer bij. Voorheen was ram-geheugen altijd zelf makkelijk uit te breiden via een deurtje aan de onderkant, nu is dat alleen nog mogelijk bij het 27 inch model. Die heeft aan de achterzijde tussen stroomsnoer en ventilatierooster een luikje waarachter het ram zit. Het 21,5 inch model heeft geen luikje en dus kun je helemaal niks vervangen. Aangezien het scherm nu vastgelijmd zit, is het zelf uitbreiden van bijvoorbeeld harde schijf niet mogelijk. Een offer dat je maakt in ruil voor dat ongeëvenaarde design.

En daar is de kous nog niet mee af. Wil je namelijk die nieuwe Fusion Drive in je iMac, kun je bij het 21,5 inch model niet de instapper kiezen. Dan ben je voor een pijs van €1.379 aangewezen op een 1 tb schijf die met 5400 rpm langzamer is dan de 7200 rpm schijf die standaard in de 27 inch zit. Wil je zo'n Fusion Drive, wat echt ontzettend aan te raden is als je deze iMac overweegt, zul je minstens uit moeten wijken naar de €200 duurdere 21,5 inch. Daar komt dan nog €250 voor de Fusion Drive bovenop, een totaal van €1.829 voor de goedkoopste iMac met Fusion Drive.

Het plafond voor ram-uitbreiding ligt bij de 21,5 inch iMac op 16 gb totaal, bij de 27 inch variant kun je tot 32 gb uitbreiden. Ook heb je bij de 27 inch meer opties qua harde schijf. Naast een 3 tb 7200 rpm harde schijf en 3 tb Fusion Drive kun je zelfs kiezen voor 768 gb ssd-opslag. Hoewel razendsnel is die laatste optie met €1300 voor vrijwel niemand een goed idee, zeker gezien je met de Fusion Drive al een heel stuk sneller bent.

Je kunt je afvragen hoe groot de meerwaarde van een immobiele desktopcomputer als de iMac vandaag de dag nog is. Zeker, of juist gezien het uitstekende aanbod dat Apple zelf op het gebied van draagbaar heeft. En toch, de iMac is met gemak de mooiste, snelste en ronduit beste desktopcomputer die Apple tot nu toe gemaakt heeft.