Ghost in the Shell: vooral een lege huls

De verfilming van de geliefde anime-classic Ghost in the Shell oogt fraai en kijkt soepel weg, maar weet geen moment echt te overtuigen.

Bij boekverfilmingen, remakes of andere heruitgaven van bestaande verhalen lonkt het om het bronmateriaal erbij te pakken. In het geval van Ghost in the Shell zijn dat een manga-reeks, tv-series en een aantal animefilms, met als bekendste de Ghost in the Shell-film uit 1995.

De live-actionversie van 2017 bevat veel van de personages uit die reeks, en ook de cyberpunk-sfeer uit de animatiefilm is met een Japanse stad vol jaren-80-voertuigen, veel neon en kleurrijke hologrammen volop aanwezig. Toch is het echt een nieuw verhaal, dat elementen uit vorige verhalen gebruikt om hoofdpersonage The Major op een andere manier neer te zetten.

De titel van de film slaat op hoofdpersoon The Major, vertolkt door Scarlett Johansson. Een elitesoldaat met een menselijk brein in een robotlichaam; de Ghost in the Shell. Anders dan in de manga en de vorige films is The Major in deze live-actionfilm redelijk uniek. Hoewel vrijwel alle mensen met behoorlijke cyborg-aanpassingen rondlopen, gaat het bij niemand zo ver als bij The Major. Ze is de eerste van haar soort.

Niet origineel

De vraag wat die mens-machine-mix haar precies maakt, is ook direct de drijfveer van het personage van Johansson. Haar eliteteam Section 9 komt een agressieve hacker op het spoor, met existentiële vragen en schietpartijen in typische cyberpunk-kroegen en straten tot gevolg.

Die gevechten worden redelijk spectaculair in beeld gebracht, met heel soms het gevoel van een anime, maar verrassen toch nergens. Met veel slow motion doet regisseur Rupert Sanders (verder enkel bekend van Snow White and the Huntsman) niets wat je al niet eerder hebt gezien. Cinematografie die de kijker in verwante scifi-films als The Matrix en Blade Runner de actie en het verhaal in sleepten, voelen hier leeg en bedacht aan.

Datzelfde is te zeggen over het verhaal van Ghost in the Shell. Ooit was de verkenning van de verhouding tussen mens en machine een boeiende noviteit. Maar bijvoorbeeld die andere scifi-film met Johansson, Her, en series als Humans en Westworld durfden het brede publiek de laatste jaren stukken dieper de materie in te trekken zonder wollig te worden. Ghost in the Shell blijft in vergelijking veel meer op de oppervlakte, en dat zorgt ervoor dat het plot niet erg origineel voelt en al snel te ontrafelen is.

Vooral mooi

Dat alles maakt van Ghost in the Shell vooral een visueel aantrekkelijke maar verhalend magere film. De personages Batou (Pilou Asbæk) en Chief Aramaki (Takeshi Kitano) hebben de vertaling van anime naar live-action het best overleefd, met overtuigende en bij vlagen grappige ondersteunende rollen.

Helaas is hetzelfde niet over The Major te zeggen, die door Johansson maar vlakjes wordt neerzet. Johansson heeft haar uitstekende acteertalent duidelijk in toom moeten houden voor deze rol, waar haar menselijkheid pas tegen het einde van de film echt door haar cyborgmasker heen komt.

Gemiste kansen

Een gevolg van de insteek van de film, die vooral een origin-story vertelt. Na twee uur film heeft regisseur Sanders zijn personages en hun verhoudingen en emoties pas echt waar hij ze hebben wil, net wanneer het tijd is voor de aftiteling. Zonde, want aan prima art-direction ontbreekt het niet in deze film: de cyberpunk-stad vormt een toneel dat een pakkender spel had verdiend.

Tijdens de film wordt verschillende keren het belang van de ziel aangestipt: niet het lichaam, zelfs niet herinneringen, maar de ziel maakt de mens wie hij is. Hoewel The Major die ziel uiteindelijk weet te vinden, is Ghost in the Shell toch vooral een zielloos tafereel.

Lees ook: 10 films waar we in 2017 naar uitkijken