Game van de week: Kid Icarus Uprising

Eindelijk een vervolg. Maar wel een waar je op de 3DS spierpijn van krijgt.

Terwijl Nintendo vervolgen uitbracht op games zoals Zelda, Mario en Metroid, werd het inmiddels obscure Kid Icarus voor de NES genegeerd. Fans wilden een vervolg, maar kregen geen gehoor. Het vragen om een nieuwe Kid Icarus-game werd in de loop der jaren een flauwe grap, die eens in de zoveel tijd werd gemaakt op Nintendo-discussiefora. Net toen zelfs die grap tot het verleden begon te horen, kondigde Nintendo Kid Icarus: Uprising aan. Een vervolg voor de Nintendo 3DS die qua speelstijl eigenlijk helemaal niet op het origineel lijkt.

Waar je in de originele Kid Icarus door een tweedimensionale wereld heen liep, laat Uprising je er levelgewijs op uit trekken. Ieder level bestaat uit drie segmenten: eerst word je in de spelwereld geworpen, om snel vliegend je vijanden voorbij te schieten. Is Pit's maximum vliegperiode bereikt, dan land je op een locatie waar je te voet verder gaat. Daar ren je rond, maar doe je nog steeds hetzelfde als in de lucht: heel veel vijanden neerschieten. Aan het einde hiervan moet je een eindbaas verslaan.

Je moet van Uprising een paar spieren in je hand trainen, die je waarschijnlijk nooit dacht te hebben. Door met enkel je linkerhand de gehele Nintendo 3DS vast te houden, Pit te besturen met behulp van de slidepad en te schieten met de L-knop, kun je het touchscreen gebruiken om op vijanden te richten. Op deze manier compenseert Uprising het gebrek van een tweede analoge stick op de 3D. Maar met gevolgen: omdat je linkerhand de handheld volledig moet ondersteunen terwijl je door de game heen stuurt en schiet, word je vaak in een krampachtige houding gedwongen. Je kunt ervoor kiezen om de 3DS op traditionele wijze te besturen door de bewegingen op het touchscreen in te stellen op de A, B, X en Y-knoppen, maar het lijkt onmogelijk om de precisie van de stylus hiermee te evenaren. Er wordt wel een standaard geleverd bij Uprising waarmee je de 3DS op tafel kunt zetten en niet langer de gehele handheld met je hand hoeft te ondersteunen. Dit werkt verrassend goed - al is het natuurlijk geen goede oplossing wanneer je onderweg wil spelen.

Terwijl je door de levels heen vliegt, schiet en rent, wordt het verhaal van de game je verteld aan de hand van gesprekken tussen hoofdpersonage Pit en zijn godin Palutena. Deze dialogen voelen in het begin van de game wat droog en hol, maar na een paar levels begint de dynamiek tussen de personages zich op te bouwen. Er wordt flink wat afgepraat tijdens Uprising. Gezien levels vaak op zichzelf staande kleine verhaaltjes vertellen, doen de gesprekken vaak denken aan tekenfilms uit de jaren 80 en 90. Zo worden er flauwe grapjes uitgewisseld en wordt er uitgebreid gepraat met de schurk aan het einde van ieder level. Ben je opgegroeid met series zoals Samurai Pizza Cats en Captain N, dan zal de opbouw je bekend aanvoelen.

Referenties naar de oude Kid Icarus-game en zowat iedere Nintendo-game die sindsdien is uitgekomen, zorgen ervoor dat Uprising zichzelf tot een hommage aan het gamemedium verheft. Een opmerkelijke prestatie: er zijn weinig games die zo letterlijk naar hun eigen medium refereren. Iets waar Uprising in slaagt door regelmatig de vierde muur te doorbreken: spelers worden er vaak via een snelle grap aan herinnerd dat ze "eigenlijk maar een spelletje spelen".

Conclusie
Kid Icarus: Uprising weet de sterke kanten van oude tekenfilms perfect te combineren met een flinke laag satire en referenties naar de grote jongens in de gameswereld. Het feit dat hier een goed ontworpen shoot 'em up achter huist is een fijne bonus. De aparte en spierpijnopwekkende manier waarop je deze game moet besturen is een (klein) nadeel. Heb je de wilskracht om je de knoppen van de game meester te maken, dan vind je hier een unieke, nostalgie-opwekkende ervaring.

Prijs: € 50
Platform: Nintendo 3DS

De game van de week wordt geselecteerd in samenwerking met Bashers.nl, het journalistieke platform voor gamers die verder kijken.