Game-review: The Last Guardian, verlaat Japans sprookje
Na bijna 9 jaar ontwikkeling ziet The Last Guardian het licht. De PS4-game is ondanks verouderde techniek hartverwarmend.
Negen jaar?
Jazeker. De game zou oorspronkelijk op de PlayStation 3 verschijnen en werd met veel enthousiasme gevolgd. Echter, vanaf 2009 werd het angstvallig stil. Na jarenlang in development hell te hebben gezeten, dook het spel op de E3 van 2015 weer op. The Last Guardian is het spirituele vervolg op ICO en Shadow of the Colussus. Het betoverende, sprookjesachtige puzzel-adventure draait om een gekidnapt jongetje en een enorm fantasiewezen genaamd Trico. Deze lijkt op een kruising tussen een hond, kat en vogel.
Wat doe je precies?
Jij bestuurt het kleine jochie en geeft het enorme beest instructies. Samen moet je je een weg zien te banen door mysterieuze ruïnes. Zowel ICO als Shadow of the Colossus zijn klassieke games, en thema's en elementen uit die titels zien we hier terug. Ook in TLG staat de band tussen twee personages centraal. Beide hebben elkaar nodig om verder te komen.
De omvang van Trico zorgt voor uniek leveldesign en dito puzzels. Met behulp van schreeuwen en gebaren kan je de hond-kat-vogel opdrachten geven. Soms klim je op de rug van Trico om zo op hoger gelegen richels en platformen te komen. Soms blijf je op zijn kop zitten - uiteraard kun je Trico ook aaien - en springt het reusachtige dier over enorme muren en pilaren heen. Dit soort momenten zijn ronduit betoverend.
Trico ziet er schattig uit!
Ja, al is hij niet alleen maar lief. In het begin van de game vind je een schild waarmee je op muren en stellages kunt schijnen. Doe je dat, dan schiet Trico een enorme bliksemschicht uit zijn staart en stort de muur in elkaar. Nog mooier is hoe Trico reageert op vlinders, eten (tonnetjes met magische, blauwe inhoud), water, de buitenlucht en mysterieuze, stenen standbeelden die hem bestoken met speren. Het dier reageert levensecht. Hij is bang, nieuwsgierig, koppig, boos, angstig, onrustig of juist weer intens tevreden. Na een uurtje in de game heb je Trico in je hart gesloten.
Maar...
Aan veel merk je dat je eigenlijk met een PlayStation 3-game te maken hebt. Trico ziet er fantastisch uit, maar de wereld waarin dit avontuur zich afspeelt is Spartaans. Ook de framerate neemt af en toe een dipje, maar het is vooral de camera die af en toe doordraait. Wanneer je indoor op de rug van Trico reist, en de camera moet én jouw bewegingen, én de speelwereld én Trico in beeld brengen, gaat het soms helemaal mis.
Ook het jochie laat zich vaak stroperig besturen, waarbij het onduidelijk is op welke richels je wel en niet kunt klimmen. Maar dan krabt Trico weer achter zijn oren of hapt hij je op het nippertje uit de lucht als je te pletter dreigt te vallen, en verdwijnen die ergernissen weer als sneeuw voor de zon. Trico is de aaibare ster van deze game.
Eindoordeel
Net zoals ICO en Shadow of the Colussus games waren die niet voor iedereen zijn, is ook The Last Guardian die geen enorme doelgroep gaat behagen. De gameplay is rauw en eenvoudig - uitvogelen waar je heen moet, laagdrempelige puzzels oplossen en uit de handen van vijandelijke standbeelden blijven - en de besturing voelt soms echt uit het jaar 2006.
De interactie met Trico, de fijne manier waarop het verhaal verteld wordt (de oude ik van het jochie blikt terug op zijn leven) en de majestueuze muziek zullen je in vervoering brengen.