Game-review: Little Nightmares, creepy kleinood
Tussen alle grote games valt Little Nightmares bijna niet op. Maar gelukkig trekt het knalgele jasje van hoofdrolspeelster Six terecht de aandacht.
Als de games Inside en Unravel samen een liefdesbaby zouden krijgen, met Tim Burton als verloskundige, dan zou Little Nightmares het resultaat zijn. Zo kent het puzzel-platformspel duidelijk horror-elementen, maar zo gruwelijk en ranzig als Silent Hill en Resident Evil wordt het nooit. En net als in Unravel en Inside speel je een klein, kwetsbaar wezentje, dat zich staande moet houden tegen over veel grotere jagers en dito voorwerpen. Six, het mysterieuze meisje in het gele regenjasje, kan volgens het adagium 'wie niet sterk is, moet slim zijn' de grimmige wereld toch naar haar hand zetten en weet zo haar vijanden te slim af te zijn.
Verstoppertje spelen
Zogezegd moet Six zich veilig van A naar B begeven door de grimmige, bizarre wereld waar alles groter is dan zij. Dat heeft voor- en nadelen. Het omhalen van een hendel van een deur vraagt enige inspanning (schuif een koffer tegen de deur aan, klim erop en spring naar de deurknop), maar het zorgt er ook voor dat je je makkelijk kunt verstoppen. Bijvoorbeeld voor de dikke, mismaakte kok die kwistig met een vleesmes in de weer is en met zijn mismaakte hoofd sowieso al angst inboezemt.
Little Nightmares is een sidescrolling platform-spel - je beweegt je van links naar rechts, en vice versa, door het beeld - maar kunt ook een klein stukje de diepte in. Zo duik je weg onder een fornuis of tafel, terwijl je belager naar je op zoek is. Gaten, spleten in muren en kleine luikjes vormen voor haar een doorgang. Vaak zal je eerst op kasten moeten klimmen en je via boekenplanken van A naar B zien te begeven, maar klauterobjecten laten zich makkelijk raden.
Vettige worsten
Fijn is dat Little Nightmares de speler niet aan de hand neemt. De omgevingen, enge personages en situaties vertellen het verhaal. De gameplay zelf is redelijk Spartaans en niet heel erg uitgebreid - opnieuw vergelijkbaar met Unravel en Inside - maar dat doet verder weinig afbreuk aan het spelplezier. Je springt, klimt en klautert, verschuift voorwerpen (al dan niet gooiend of duwend) en beschikt over een aanstekertje.
Het zijn vooral de omgevingspuzzels die vernuftig in elkaar gesleuteld zijn. Sommige voorwerpen moet je simpelweg verplaatsen om verder te komen. Een andere keer dien je voorwerpen te verplaatsen en te wisselen van de ene verdieping naar de andere om een doorgang te creëren. Zo dien je op een gegeven moment hompen vlees op een luik te duwen, vervolgens een liftje naar beneden te pakken, aan een hendel trekken, waarna het vlees netjes in een worstenmolen valt. Door aan de hendel van de molen te draaien, creëer je een slinger vettige worsten die voor jou als liaan dienen om weer verder te slingeren. De keuken ziet er overigens lekker ranzig uit, geheel in stijl met de ongemakkelijke sfeer van de game.
Is er nog kritiek? Weinig. Ja, de camera helpt niet altijd mee en de save-points zitten niet altijd op een eerlijke plek. Anderzijds, echt lastig wordt de game nooit al zijn de achtervolging- en verstoponderdelen bij vlagen zenuwslopend. Geen kritiek, maar eerder jammer is de korte spelduur. Na een 4 a 5 uur komen de eindcredits voorbij. Anderzijds kent deze game ook een klein prijsje. Voor net geen 25 euro haal je Little Nightmares in huis en dat is verre van een nachtmerrie. Digitaal hengel je de game al voor twee tientjes naar binnen.
Eindoordeel
Little Nightmares is terecht het indie-hitje van dit moment. De sfeer is griezelig, de puzzels uitdagend en look & feel bijzonder. Een knalgele pluim voor ontwikkelaar Tarsier Studios.