Game van de week: Mafia III, broeierige crimestory
Mafia III biedt een meeslepende ervaring, maar na een sterke start valt de game nogal in herhaling. De broeierige sfeer blijft gelukkig wel overeind.
In Mafia III neem je het op tegen de Siciliaanse maffia? Je speelt zelf geen Italiaan?
Klopt. Je kruipt in de huid van de gespierde reus Lincoln Clay; een Vietnam-veteraan die terugkeert uit een verloren oorlog en zich aansluit bij de black mob in New Bordeaux (de game-versie van New Orleans) in 1968. Jouw 'familie' wordt echter verraden en Clay zint op wraak. Hij verklaart de Italiaanse maffia, die in New Bordeaux praktisch alle touwtjes in handen heeft, de oorlog. Beetje bij beetje verover je de stad in deze open-wereld game.
New Bordeaux is prachtig, maar ook een tikje saai
De makers van Mafia III (Hangar 13) noemen New Orleans hier New Bordeaux en maken voor hun versie niet gebruik van echte auto’s en ze leggen niet perse de nadruk op beroemde landmarks, maar toch herkent een New Orleans-inwoner direct de verschillende districten en wijken uit de game. Het toffe is dat alle districten een hele eigen look & feel hebben. Downtown en French Ward (gebaseerd op de French Quarter) is waar het nachtleven bruist, terwijl aan de randen van de stad de industrie zich bevindt. Er zijn rijke en arme districten, en er is de Bayou; het moerasgebied. Er zijn rednecks, Italianen, racisten met witte puntmutsen, blue collar workers, Haïtianen, hippies, corrupte politieagenten, en ieder heeft zijn eigen plaats en doel.
Het is echter jammer dat er in de open wereld van New Bordeaux niet zoveel te doen is, afgezien van de story missies en de zijmissies die daar na toe werken. In de meeste open-wereld games zijn er minigames, barspelletjes of andere spelmodi verstopt. Niets van dit alles in Mafia III. En dan wordt zelfs een fraaie locatie als New Bordeaux in 1968 een tikje saai.
Eentonige actie en luitenants
De game is bruut en hard, ook kan Clay stealthy zijn vijanden uitschakelen. Vroeg of laat komt het sowieso neer op bloederige shoot-outs, maar het is zeker slim om als je een fabriek, bar of bordeel wil schonen van vijanden, altijd sluipend te beginnen. Daarnaast mag je sowieso veel schieten, rijden van A naar B, escort-missies doen, overvallen plannen en wilde achtervolgingen zo goed mogelijk volbrengen.
Op zich bekende gameplay, maar er is een leuke twist. Je beschikt over drie luitenants: Cassandra, de oude Vito (uit Mafia II) en Burke. Ze staan ieder voor een bepaalde speelstijl en brengen een bepaalde bonus met zich mee. Als je een wijk of district hebt veroverd op de Italianen, dien je deze aan één van de drie te geven. Dit is een tricky gegeven, omdat het geven van het district aan de een, kan kwaad bloed zetten bij de andere twee. Je wilt het liefst je trio tevreden houden, maar het kan zijn dat een (of twee) afvallig - en uiteindelijk van compagnon tot vijand worden.
Voor de rest is de gameplay redelijk bekende kost en is daarom des te jammer dat er tussen de verhaal-gedreven missies, die zeer stijlvol en cinematografisch in beeld worden gebracht, heel veel repetitieve gameplay zit. Je doet eigenlijk de hele tijd hetzelfde. Of je nu een drugslab, bordeel of bijeenkomst van extreem-rechtste puntmutsen besluipt, feitelijk schakel je altijd legers gekloonde vijanden uit, en heb je weer een stukje macht van de vijand ingeperkt.
De eerste drie uur gaan waanzinnig uit de startblokken, maar al snel lijken de goede ideeën op, totdat je weer bij een interessant personage komt, dan veert de game weer op en speel je een filmische missie. Daar tussen zit echter heel veel opvulling.
Autorijden: sim of arcade?
Om in Mafia III van A naar B te komen heb je een auto nodig (of soms een boot). Ik vroeg Rutger of hij even uit de Audi TTS van de Duurtest en in de wereld van Mafia III wilde stappen, om te kijken wat er te rijden valt in deze game.
Zo kort en krachtig mogelijk: de Mafia III-rijervaring komt nog wel het meest overeen met dat in Grand Theft Auto. De auto's verwijzen subtiel naar bestaande modellen en driften is de standaard manier om een bocht om te gaan. In het spel kun je kiezen tussen Arcade en Simulatie besturing voor je auto, maar een betere benaming zou zijn: Arcade, Iets-Minder-Arcade.
Misschien verbeeld ik het me, maar ik heb bij games als deze (Mafia, GTA, Driver) altijd het idee dat de auto niet met de voorwielen stuurt, waarna de achterkant er achteraan komt, maar dat de auto draait om een as precies in het midden van de wagen. Zoals je vroeger met speelgoedautootjes op de vloer ook stuurde. Zijn er niet een paar regels code te huur bij een maker van een racegame?
Maar genoeg geklaag, want auto's rijden in Mafia is best leuk. De sfeer van eind jaren 60 is niet alleen in de omgeving, maar ook in de auto's goed gevangen. Grote, weeïg geveerde Amerikaanse wagens, Europese importsportauto's en Ponycars. Ze zitten er allemaal in. Je kunt zelfs in een gepantserde bus of een vrachtauto rijden. Allemaal fraai gestileerd naar de tijd waarin de game zich afspeelt.
In de Kickback Pack die je krijgt als je de game vooruit besteld hebt, zit de Lassiter Leopard die verdacht veel lijkt op een Chevrolet Camaro en de Berkley Stallion, die op een paar luchtinlaten achter de deur wel heel veel wegheeft van de Ford Mustang uit 1969.
Wie over de namen heen kan stappen, ervaart dus een grotendeels levensecht New Orleans, eh, New Bordeaux met de auto's. Gek genoeg kun je niet (zoals in GTA) je auto's opslaan in je eigen garage. Kort na de start van het spel krijg je de mogelijkheid om een klein aantal auto's te laten bezorgen. Maar zodra je die ergens parkeert, kunnen ze ook zomaar verdwijnen.
Technisch slordig
Wat echt jammer is, is dat de game stoelt op oudere techniek. De game kent behoorlijk wat grafische glitches, belichting die heel snel 'verspringt' en de Xbox One-versie kende behoorlijk wat crashes. Zwevende auto's, spelers die uit de map vallen, de artificiële intelligentie die behoorlijk rare bokkensprongen maakt... aan alles merk je en zie je dat de game nog wel wat poetsen en schaven had kunnen gebruiken. De eerste patch heeft veel problemen (deels) aangepakt, maar we verwachten dat de makers met wel nog meer digitale pleisters op de proppen komen.
Eindoordeel
De grote kracht van Mafia III zit hem in de filmische manier van vertellen, het harde maar volwassen verhaal, de ontwikkeling die de personages doormaken en de broeierige vibe. Er is spanning tussen zwart en wit, racisme wordt in de game nergens onder stoelen of banken gestoken, de drugs en de hippie-sfeer zijn overal voelbaar en zichtbaar en de stad is kleurrijk en divers.
Neem daarbij een soundtrack met 100 nummers - van de Beach Boys tot Sam Cooke, van Marvin Gaye tot The Animals -, en je waant je echt in het einde van de jaren zestig in New Orleans. Het is daarom eeuwig zonde dat de game slordig is in de afwerking en dat de gameplay op den duurt wel erg veel van hetzelfde is. De cast, het verhaal en de sfeer houden de game overeind.
Bekijk ook de vlog van Jan Meijroos over de presentatie van Mafia III in New Orleans begin september: