Game van de Week: Overwatch, een schot in de roos
De kleurrijke shooter Overwatch veroorzaakt met z'n 21 uiteenlopende helden evenveel opwinding als tijdens de hoogtijdagen van Unreal Tournament en Quake III: Arena.
De film Warcraft – The Beginning mag wereldwijd behoorlijk afgekraakt worden, games maken kan Blizzard nog steeds als de beste. Overwatch (pc, PS4, Xbox One) is een zes-tegen-zes multiplayer-only shooter met 21 helden waarbij de kleuren van het scherm afspatten.
Huh? Blizzard die een shooter maakt?
Ja. Dat is eigenlijk best wel gek. Het Amerikaanse bedrijf is vooral bekend van zijn strategie- en RPG-games, maar de laatste jaren heeft het zich ook de MOBA (Heroes of the Storm) en de cardgame (Hearthstone) toegeëigend. Daar kon ook nog wel een shooter bij, vond men, en om maar meteen met de vreselijke clichématige deur in heus te vallen: Overwatch is een schot in de roos. De first-person shooter voelt en bestuurt perfect en het lijkt alsof Blizzard al jaren niks anders maakt. Dat is knap.
Multiplayer schietspellen… hebben we er daar niet al te veel van?
Natuurlijk zijn daar Battlefield, Call of Duty en inmiddels ook Destiny en The Division. Toch is Overwatch een totaal ander spel. Het is competitief, zes tegen zes, ontbeert een singleplayer storycampaign en draait puur om met helden spelen in teamverband. Daarnaast mixt het spel elementen uit de arena-shooters van weleer (Unreal Tournament, Quake III: Arena) enerzijds en de MOBA (League of Legends bijvoorbeeld) anderzijds.
Overwatch heeft binnen no-time 7 miljoen geregistreerde spelers mogen aantekenen, ondanks dat het spel inhaakt op een trend. Ontwikkelaar Bethesda heeft BattleCry (waarvan we denken dat deze een stille dood gestorven is, we horen er weinig meer over), 2K kwam recent met Battleborn en ook de multiplayer-only shooters Paragon en LawBreakers staan nog op stapel. Ondanks bovenstaande invloeden is Overwatch weer een typische Blizzard-game, maar tegelijk heeft de game een enorm eigen smoelwerk.
Hoe onderscheidt het spel zich dan?
Overwatch is zonder twijfel de meest cartooneske game die Blizzard ooit gemaakt heeft. De kleuren spatten van het scherm: de diverse Heroes waarmee je mag spelen, ogen stuk voor stuk fantastisch maar tegelijkertijd is het stijltje volledig over de top en gaat het alle kanten op. Kan Diablo meestal niet donker genoeg voor de liefhebbers, het vrolijke, flitsende kleurenpalet van Overwatch is juist een van de sterke pijlers.
Het aardige is dat Overwatch ver weg blijft van de hardcore-aanpak die multiplayer schietspellen vandaag de dag kenmerken. Vergeet perks, levels, tientallen modificaties, experience-points en dat soort zaken; Overwatch biedt 21 uiteenlopende, aansprekende Heroes met ieder twee vaardigheden, twee aanvallen en een superskill die je moet opladen totdat het tellertje ervan op 100% staat.
Iedereen en je moeder kan de game spelen, maar veteranen kunnen meteen hun tanden zetten in de wat pittigere personages. Er zijn Heroes met turrets, er zijn Heroes voor de lange afstand en andere zijn juist weer beter voor combat van dichtbij. De diverse classes (offense, defense, tank en support) spreken redelijk voor zich en bij iedere nieuwe ronde, geeft Blizzard aan via het menu welke class eventueel nog mist in het team. Gewoon een advies maar niks hoeft.
Bovendien kun je, steeds als je af bent, van klasse van veranderen. Zo leer je gaandeweg de verschillende plussen en minnen van de personages en kom je al snel tot een paar Heros die bij je passen. Pharah was tijdens de bèta al een van mijn favorieten en dat is ze nog steeds. Deze stoere dame kan in haar rocket-suit tijdelijk vliegen, ze beschikt over een een krachtige rocketlauncher en uit haar polsen schiet ze mini-raketten af. Door haar is het Quake III: Arena all over again. Heerlijk!
Teamspelers winnen
Als er een kritiekpuntje te vellen valt, is het dat de content als zodanig wat mager is. Met drie spelmodi en 12 maps hebben de ontwikkelaars zich niet volledig de naad uitgewerkt, zo lijkt het, al komt er deze maand nog een nieuwe mode bij en blijven gratis updates zich aandienen. Daarbij geldt het aloude adagium 'kwaliteit boven kwantiteit', want de game zit gewoon ijzersterk in elkaar.
De balans is nagenoeg perfect - al zijn de zich van turrets bedienende spelers (Torbjörn) over het algemeen net wat sterker dan de rest - en beschikt iedere Hero over unieke moves en dito skills, maar ook valkuilen. Zo is Tracer – de olijke mascotte van de game – een vliegensvlugge dame maar is ze ook erg kwetsbaar. Mei doet er dan weer goed aan níet in de voorste linies te lopen: met haar ijsgun kan ze blokkades van bevroren water opwerpen en tegenstanders in ijs bevriezen.
En voor iedere Hero geldt; ze komen het best tot hun recht in een goed functionerend team. Ondanks dat de Helden allemaal een punt willen maken, is er geen plaats voor egoïstische Rambo’s in Overwatch. Teams die goed samenwerken zullen vaker winnen dan teams met een paar alfa-aapjes in de gelederen.
Eindoordeel
Het begint een beetje irritant te worden, maar ieder genre dat Blizzard aanraakt, verandert in goud. Ook Overwatch verovert terecht de harten van spelers over de hele wereld en dat heeft alles te maken met een keur aan gelaagde Helden die voor ieder wat wils bieden, een perfecte balans en de nadruk op toegankelijke maar competitieve gameplay in teamverband. Alleen het aantal modi en maps had wel wat meer gekund, maar de eerste gratis updates gloren al aan de horizon.