Need for Speed Most Wanted brengt de juten terug

De originele Need for Speed Most Wanted was een verslavende ervaring. Kan Criterion dat evenaren met de opvolger?

Ik heb goede herinneringen aan Need for Speeds Most Wanted uit 2005. Racen, records breken en de politie van je afschudden, dat was ongeveer de samenvatting. Vooral dat laatste was meesterlijk. Richting het einde van het spel moest je 15 minuten achter elkaar de politie achter je aan laten zitten en vervolgens ontsnappen. Er vlogen helikopters voor je auto langs, kwamen enorme SUV's op je afrijden en er lagen spikestrips op de weg. Makkelijk was het niet, maar je wilde verder, want na je Civic kreeg je een GTI en daarna kon je een Gallardo rijden of een Aston Martin.

Je zou denken dat het voor een spelmaker appeltje-eitje is om zo'n succes te evenaren. Je neemt het originele recept en je maakt het ietsje beter. Met de grafische mogelijkheden van tegenwoordig zou dat alleen al niet te moeilijk moeten zijn.

Maar spelmakers zijn net architecten. Het liefst vinden ze elke keer het wiel opnieuw uit. De Need for Speed serie ging dan ook alleen maar bergafwaarts sinds die legendarische Most Wanted. De remake van Hot Pursuit twee jaar geleden, liet zien dat het beter kon en nu is dus de legendarische Most Wanted van een remake voorzien.

In tegenstelling tot het origineel is er geen mooi meisje dat je vertelt dat je vijanden hebt gemaakt en dat je de tien beste straatracers van de stad moet verslaan. Ook is er een minder lineaire opbouw. Most Wanted werkte feitelijk met het klassieke eindbazen principe. Je moest punten verdienen met races, uitdagingen en politie-achtervolgingen en vervolgens mocht je een duel met een levelbaas aangaan. Voor mij werkt dat uitermate verslavend, want ergens in mijn achterhoofd leeft de hele dag dat idee, dat ik alleen nog even 8 minuten de politie voor de gek moet houden en dan kan ik die gek in zijn Lamborghini zijn auto afpakken.

De nieuwe Most Wanted geeft je alles wat het spel te bieden heeft in één keer en meteen vanaf het begin. Wil je die Lamborghini? Dan moet je even zoeken in de stad en dan kun je erin stappen. Er zijn allerhande races en uitdagingen én de politie zit je ook op de hielen: alles, echt alles dat het spel te bieden heeft krijg je in een keer op je bord.

Het voordeel daarvan is dat je een bord vol krijgt. Want allemachtig wat een heerlijke open spelomgeving. Een stad, met wegen eromheen, dirt tracks, steegjes, bedenk het maar. Het voelt minder uitgebreid dan Forza Horizon, maar wel gevarieerder. De selectie auto's is wellicht niet de grootste ooit uit een racegame, maar er zit wel voor elk wat wils bij. Klassiekers als de Countach, back-to-basics als de Ariel Atom en usual suspects als de Nissan GT-R en mijn persoonlijke favoriet de Audi A1 Quattro. Zowel de auto's als de stad zien er fantastisch uit. Als je een tunnel uitkomt is het licht even wat feller. Als je een brug overknalt zie je de spijlen in je ooghoeken vervormen. Oldskool Need for Speed.

Persoonlijk mis ik een aantal elementen uit het origineel. Het ontsnappen aan de politie was daar spannender en gevarieerder en de structuur van de 'blacklist' gaf een fijnere spanningsboog. Of Need for Speed Most Wanted het wint van Forza Horizon vind ik moeilijk te beantwoorden. Forza is minder arcade als het om de besturing van de auto gaat. De spelopbouw heeft iets meer spanningsboog en er zijn meer auto's. Maar Need for Speed heeft meer spektakel.