Duurtest Nissan Qashqai deel 2: le faux-by-four

Op smalle landweggetjes lijken alle tegenliggers met hun ogen duidelijk te willen maken: "ga jij de berm maar in, jij hebt een dikke 4x4". Ik doe dat trouw, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat de Qashqai er kapabel uitziet en tot serieus off-road werk in staat lijkt, maar dat niet is.

De 1.2 benzinemotor trekt mij wellicht met moeite bij een berg omhoog, een volle aanhanger daarachter wordt hijgen en puffen. Ook worden alleen de voorwielen aangedreven. Raak ik dus grip kwijt in de berm, dan sta ik net zo vast als ieder ander met een Volkswagen Golf.

Het mag er dan uitzien alsof ik hier linksaf de berm in ga.

Maar zulke mooie velgen haal je niet door de blubber.

Daar leg ik me inmiddels met liefde bij neer. De tijd dat een "gewone auto" een sedan was met vier deuren en een capabele offroader geen deuren en geen radio had ligt al een tijdje achter ons. Een Range Rover is feitelijk een comfortable woonkamer op wielen, maar daarmee kun je beken doorkruisen en blubber sprayen tot je volgende vergadering.

Deze Qashqai is een auto met een hoge instap en zit, met een bescheiden, zuinige, maar voldoende krachtige motor en de looks van een vaste klant bij de sportschool. Het beste van twee (of drie) werelden zou je kunnen zeggen.

Compromis

Het beste compromis is echter niet altijd de leukste auto. De Qashqai is een prima auto voor wie belang hecht bij een knap uiterlijk, een hoge zit en een laag verbruik, het karakter is daardoor ook wat ambigu. Ondanks de relaxte zit, blijf je bijvoorbeeld roeien in de 6 versnellingsbak. Met 50 rijd je al in de 4, dus je rechterpols krijgt voldoende beweging.

Met de 130pk dieselmotor en een automatische versnellingsbak wordt het een comfortabele cruiser met goed zicht. Ik vermoed dat die combinatie beter past bij deze auto.