Woonboten op het droge om in te werken
Op een vervuild terrein in Amsterdam Noord verschijnt een broedplaats met woonboten op het droge. Na tien jaar wordt de grond schoon teruggegeven.
De werf die er ooit was, het water, de vervuilde grond en de tijdelijkheid. Die vier ingrediënten vormen het uitgangspunt van broedplaats De Ceuvel op een voor anderen onooglijk stukje Amsterdam Noord. Idee is om er tien jaar lang ruimte te geven aan creatieven. Na tien jaar vertrekken bewoners en boten en blijft het terrein gezuiverd achter.
Op het terrein wordt allereerst een 'verboden tuin' aangelegd met planten die de grond gaan zuiveren. Daar boven op komen tweedehands woonboten die omgebouwd worden tot werkruimtes en atliers. Er is een ponton met daarop een Zaans houten huisje dat is ingebouwd door een grachtenpand van twee verdiepingen. Inmiddels ligt er ook een brakke ark die met frisse planken een nieuwe jas gekregen heeft. Ze zijn de eerste van uiteindelijk vijftien afgedankte woonboten die ge-upcycled worden tot werkstudio’s waarna ze op de vervuilde grond van De Ceuvel getakeld worden.
De boten worden met elkaar verbonden door houten steigers, die boven de verboden tuin zweven. Na tien jaar gebruik en opwaarderen worden de boten weer in het water getakeld en blijft op het terrein slechts schonere grond en een oase van groen achter. Het geheel van boten op het droge roept absurdistische beelden op. Carnavalskenners zien referenties met de Blauwe Schuit.
