Duurtest: Opel Cascada (week 2)

Om testauto's op te halen heb ik een poule met chauffeurs. Autoliefhebbers die graag een ommetje rijden met een nieuwe auto. Ik stuur de hele club een mailtje en daarna plannen we in wie wanneer welke auto gaat halen. Je kunt je voorstellen dat de reacties snel en enthousiast zijn als er een Porsche 911 cabrio opgehaald moet worden en ook voor de Mini Cooper S was er een wachtrij. De Opel daarentegen was minder populair. Dat heeft er ook mee te maken dat de importeur in Breda zit en ik in Groningen, maar het imago van Opel helpt ook niet. Zo veel tijd en moeite als het kost om een goed imago te bouwen, zo snel en makkelijk kom je er weer van af.

Toen ik jong was waren Opel en Volkswagen uitwisselbare generieke Duitse merken. Nu is Volkswagen voor velen heilig verklaard en Opel loopt er twintig passen achteraan. De populariteit van Volkswagen is verklaarbaar. Met name de Golf gaf een grote groep mensen een auto die aanvoelde alsof hij uit een hogere klasse kwam. Maar inmiddels kijken we tegen het derde model op rij aan dat globaal dezelfde vorm heeft. Volkswagen loopt ver voorop, maar niet hard.

Opel heeft ondertussen vernieuwend ogende producten. Over smaak valt niet te twisten, maar de meeste mensen vinden de huidige Astra en Insignia knappe auto's. De Meriva spreekt mij niet aan, maar de doelgroep waarvoor hij bedoeld is wel. En deze Cascada; hoe vaker ik er naar kijk, hoe beter hij er uit gaat zien. Bovendien is het een ruime en comfortabele auto. Met vier volwassenen een dagtripje maken is geen probleem. Ook niet met de kap dicht.

Waar Opel nog stappen kan maken ten opzichte van het dominante VAG concern is in de 'perceived quality'. Er vallen geen onderdelen van de Cascada af, maar het indrukken van en draaien aan knoppen geeft niet het vertrouwen dat een Volkswagen product je geeft.

De Cascada doet me denken aan de Citroën DS5. Een auto waarvan ik op voorhand niet had gedacht dat hij me bij zou blijven. Ook een auto waar het ontwerp aansprekend is, het interieur prachtig, maar de schakelpook wat dunnetjes aanvoelt. De spijkerbroek-test doorstond de DS5 echter glorieus. De Cascada ook, durf ik nu al wel te zeggen. Ik rijd er graag mee. Hij is sjiek zonder protserig te zijn, sportief zonder stoer te willen zijn en boven alles is het een cabrio voor het luie touren. Niet om een bocht om te jakkeren, maar om fietsers kalm mee in te halen, wandelaars vanuit te groeten en de geuren en geluiden van het land om je heen op te pikken.

Dat wordt nog moeilijk volgende week als hij omgeruild wordt voor een Porsche 911 Carrera 4S cabrio.