Duurtest: Opel Cascada (week 1)
Rutger rijdt de hele zomer cabrio's met de kap open. Kandidaat nummer twee is de Opel Cascada.
Na het bommetje op wielen, de Mini Cooper S cabrio, rijden we nu een gedistingeerde Duitse open wagen; de Opel Cascada. Noemde Opel de voorganger van deze auto nog de Astra cabrio, nu verdient het model een eigen naam. Aan de neus herken je overduidelijk de Astra, maar wie via de flanken het oog op de achtersteven doet vallen ziet een auto met een eigen stijl. Motorkap en raam lijken bijna in één lijn door te lopen en door de wigvorm lijkt de Cascada geen badkuip op wielen, maar een fraaie sportieve auto.
En niet onbelangrijk: ook met de kap dicht is de open Opel een goed uitziende kar. Het vouwmechanisme is ook een stukje origami waar je blij van wordt. Eerst gaat het achterraam een stukje omhoog, dan schuift de klep voor het dak er onder weg en vervolgens vouwt het hele gevaarte zich in de ruimte onder de klep. Die komt weer naar voren, sluit met twee uitvouwbare stukjes kunststof tot op de laatste millimeter en laat open en dicht een fraaie afgewerkte indruk achter. Zeker gezien de kap niet in het zwart is uitgevoerd, maar in een bruine kleur die mooi past bij het bijna aubergine van de auto. En bij de prachtige lichte leren bekleding.
<object width="405" height="255" data="http://www.youtube.com/v/z6KnNRNDeZg" type="application/x-shockwave-flash"><param name="data" value="http://www.youtube.com/v/z6KnNRNDeZg"><param name="src" value="http://www.youtube.com/v/z6KnNRNDeZg"></object>
In het vooronder ligt een 1.6 Turbo met 170 pk die fijn suist als je een beetje gas geeft en in onze auto wordt die met een automaat met de voorwielen verbonden.
Op papier klinkt het goed, in praktijk ziet het er prachtig uit, maar op de één of andere manier zijn de reacties van mensen die de auto niet kennen bij voorbaat negatief. In de afgelopen jaren lijkt Opel synoniem te zijn geworden voor, eh, ja voor wat eigenlijk? Zielloosheid? Bourgeois? Ik weet het niet, maar ik moet kletsen als brugman om mensen te overtuigen eerst naar de auto te kijken en dan te oordelen. Voor een auto in dit segment is dat geen goed nieuws.
Op wat interface-irritaties na, maakt de Opel op mij een goede eerste indruk. Als je de iPhone aangesloten hebt om muziek af te spelen, speelt de volgende keer doodleuk de radio op hetzelfde volume als je sleutel in contact steekt. Dat is schrikken.
De bediening op het stuur, de automaat, de plastic butlertjes die je de veiligheidsriem aangeven, het zicht rondom en vooral het prachtige interieur geven wel het gevoel dat je in een auto rijdt van meer dan veertigduizend euro. Een cabrio voor de zondagmiddag, maar ook een prima reiswagen voor de rest van de week. We gaan het de komende twee weken meemaken.