Duurtest BMW i7: beschaafd rijden met een imposant racepaard

De rij-ervaring beschrijven we gebruikelijk van achter het stuur. Hoe de auto voelt voor de chauffeur is vaak de belangrijkste overweging. Maar in de BMW i7 is de passagier rechts achterin het belangrijkste. Dus we geven dit keer beide perspectieven.

Chauffeursperspectief

Als chauffeur merk je allereerst dat er nogal wat auto achter, voor en naast je zit. Visueel vooral, maar ook op krappe weggetjes heb je met name rekening te houden met de breedte van het vehikel. De lengte wordt onderweg prachtig verhuld door de meesturende achterwielen. Zittend in een gekoelde massagestoel met uitzicht op die gigantische neus en al die high-tech gadgets ervoor heb ik nog geen moment de aandrang gehad te 'hoonen' met deze auto. Hem vreselijk op de staart te trappen en te kijken wat er gebeurd. Dit is het meest indrukwekkende racepaard waar ik ooit op heb gezeten en ik ben gehecht aan het leven, dus ik probeer me beschaafd te gedragen.

Dat neemt niet weg dat je op elk moment voelt dat deze auto moeiteloos een sprintje kan trekken. Bij het inhalen, tik ik de boostknop even aan, dan worden de zijkanten van mijn stoel wat opgeblazen om me steviger vast te houden en spuit ik met misschien 40 procent van het acceleratiepedaal ingedrukt auto’s voorbij, waarbij ik op moet passen niet op snelheden te komen die me mijn rijbewijs gaan kosten.

Overdadig veel power heb ik bij me. Maar de auto nodigt uit om beschaafd te rijden. Daarbij wordt te hard rijden op een recht stuk niet opgemerkt door de passagiers, maar als je een bocht neemt met een snelheid die de auto aankan, komt er wel gemopper van de overige inzittenden.

Passagiersperspectief

Als passagier is de verstelling, koeling, verwarming en massage van de stoelen belangrijker dan het weggedrag van deze mammoet van een auto. Maar er is wel een fijne balans tussen afgesloten zijn van de wereld en nog iets meekrijgen van wat er buiten de bubbel van de BMW plaatsvindt. Bij hogesnelheidstreinen bleken mensen eerder misselijk te worden als er te weinig rijgeluid was.

De BMW is stil, maar zeker boven de 100 km/u krijg je zeker wel mee dat je aan het rijden bent. Dat kan gezien worden als een tekortkoming, maar mijn 9 jarige 'VIP' achterin is nog niet misselijk geworden in de i7, terwijl hij wel op de achterbank Hotel Transsylvanië 4 aan het kijken is op het enorme Theatre-screen.

De auto is zeker niet zacht geveerd, maar naar BMW-begrippen ook absoluut niet sportief. Wat mij betreft is er een aardige balans gevonden tussen feedback van wat er gebeurd en afsluiting daarvan.

Komende week gaat de BMW terug naar zijn baas en hij zal hier gemist worden. Niet door de buurman, die zijn garage weer normaal uit kan rijden. Maar met name door de passagiers die nu zoveel weelde gewend zijn dat het heel moeilijk wordt om terug te gaan naar een auto voor het gewone volk.

Rutger Middendorp test elke maand een andere auto in onze Duurtest. Volg hier alle updates.

Kijk ook: BMW i4