©Netflix

Recensie: Netflix’ Castlevania: Nocturne Seizoen 2 is weer heerlijk om je tanden in te zetten
Het wordt weer hoog tijd voor een nieuwe Castlevania-game. Dat is de conclusie die we hebben na het tweede seizoen van Castlevania: Nocturne. De Netflix animatieserie is gebaseerd op de gelijknamige gamefranchise, maar opzichzelfstaand een geweldige animatieserie over vanmpiers en vampierjagers.
Castlevania is nu meer bekend als bloederige Netflix-serie, maar het begon als een Japanse computergamereeks met tientallen delen. De eerste verscheen zelfs al in 1986 voor de Nintendo Entertainment System (NES). In die games speel je negen van de tien keer een vampierjager uit de Belmont-familie, die het kasteel van Dracula bestormt en al zijn monsters moet uitschakelen. De laatste jaren richt de Castlevania-eigenaar, uitgever Konami, zich minder op grote games maken, maar de animatieserie voelt zeker niet als een doekje tegen het bloeden.
Nocturne is een vervolgserie van de eerste Castlevania animatieserie. Het volgt Richter Belmont die de wereld moet redden van een massamoord door de bloedzuigers.
Franse vampiers
De nieuwe reeks heeft een lekker originele setting: de Franse Revolutie. De aristocratie (bestaande uit vampiers, zit vast een boodschap in, of zo) wil de revolutionairen stoppen en brengt daarom een vampiergodin tot leven. Met haar magie en reputatie kunnen ze meerdere vampierclans achter zich scharen en de mensen weer naar beneden trappen in de voedselketen.
Het is een leuk idee dat vampiers, net als mensen, verschillende facties en culturen hebben. Zo komen er bloedzuigers en tovenaars uit Noord-Amerika maar ook Egypte langs. De cast haalt wel het formaat maar niet de diepgang van een Game of Thrones; daarvoor zijn de dialogen over goed en kwaad toch wat te dik aangelegd. Dat geeft ook niet, want de animatie is de ware held van Castlevania.
Toch geen Japanse animatie
Als je de serie ziet denk je dat het uit Japan komt, door zijn anime-uiterlijk, maar het is toch echt een Amerikaanse productie. Personages zoals Richter, Maria, en vampiers zoals Olrox en Drolta zijn extreem gedetailleerd getekend. De studio durft ook veel geweld in beeld te brengen, zonder dat het als effectbejag voelt.
Met name de actievolle momenten zijn adembenemend mooi geanimeerd, al neemt de Netflix-adaptatie ook een klassiek animeminpunt over door zijn budget niet over alle scènes goed uit te smeren. Castlevania: Nocturne heeft veel momenten waarop de animatie wat houterig overkomt. Of bijvoorbeeld beelden van veldslagen waarin niemand beweegt en je alleen wapengekletter en geschreeuwd hoort. De gemiddelde animefan is dat wel gewend en vindt het een prima ruil voor meer mooi geanimeerde gevechten later.
Het sterkere deel van Castlevania
Sowieso willen Castlevania-fans de nieuwe afleveringen van Nocturne zien. Waar het eerste seizoen nog wat als een proloog voelde, gaat de oorlog tegen de mensheid nu echt van start. Daarbij komt de terugkeer van fanfavoriet Alucard, de half-mens-half-vampier zoon van niemand minder dan Dracula, als geroepen. Dit is in vrijwel ieder opzicht het sterkere deel van het tweeluik.
Hopelijk bestelt Netflix nog meer seizoenen van Castlevania, want animatie van dit niveau is altijd welkom op de streamingdienst. Dat of Konami tilt de computergamereeks eindelijk eens uit zijn graf.
Castlevania: Nocturne staat exclusief op Netflix.
Lees meer over streaming en schrijf je in voor onze nieuwsbrief.