Flashback: het cassettebandje
Throwback Thursday

Flashback: het cassettebandje

20-12-2018 09:44 Laatste update: 09:46

Robert van Eijden

In de jaren 70, 80 en de eerste helft van de jaren 90 was het cassettebandje het meestgebruikte medium om muziek mee op te nemen van lp's, de Top-40 en later ook cd's. Even terugspoelen naar de tijd van TDK, Dolby en gezellige stickertjes.

Flashback is een rubriek over verloren gegane technieken. Deze artikelen, geschreven door Robert van Eijden, verschenen eerder in Bright Magazine. 

Cassettebandjes kwamen in drie smaken: ferro (ook wel 'normal' genoemd), chroom en metal. Je ouders kochten ferro-bandjes, die waren lekker goedkoop, maar daar keek je met nauwelijks verholen minachting naar. De echte taper gebruikte immers chroomcassettes (metalcassettes waren te duur), liefst de SA (Super Avilyn) van TDK, dat was het beste merk volgens al je vrienden en bovendien was TDK de shirtsponsor van Ajax. 

Hoe korter de tape, hoe sterker, dus sommige tapers zweerden bij de korte cassettes van 60 minuten. De grote massa gebruikte echter bandjes van 90 minuten. Een ideale lengte, want op elke kant paste precies één lp. Op het kartonnetje dat achter het plastic doosje hoorde schreef je netjes welke nummers er op je bandje stonden. Hoewel, netjes? Meestal bleken er net wat meer liedjes op je cassette te staan dan er regels beschikbaar waren op het kartonnetje. 

In het begin van je tapecarrière zette je bij elk liedje ook nog op welke tellerstand het begon - de meeste cassettedecks beschikten over een driecijferig mechanisme dat de stand bijhield, de cijfers rolden prettig analoog voorbij. Was je tape klaar, dan plakte je de meegeleverde gezellige stickertjes erop die je ook weer kon beschrijven en kruiste je het vakje 'ruisonderdrukking' aan, als je tenminste niet vergeten was je Dolby-knop in te drukken voor de opname. 

Gevaarlijk

Tapen had ook zijn gevaarlijke kanten, en dan bedoelen we niet dat de BUMA-STEMRA een inval kon doen. Nee, als je een opname had gemaakt die nooit meer gewist mocht worden, moest je met een botte schaar of roestig aardappelmesje twee onwillige plastic lipjes uit de bovenkant van je bandje zien te wippen. Menig hometaper liep hierbij afschuwelijke wonden op. 

Soms liep een cassettebandje vast in je tapedeck. Een drama, want zoiets gebeurde natuurlijk altijd bij die ene onvervangbare liveopname van Countdown Café of de allerlaatste uitzending van Curry en Van Inkel. De reddingsoperatie vereiste veel geduld: eerst moest je het bandje en de losse meters tape uit het cassettedeck zien te wurmen en daarna kon je de tape weer op zijn plek winden door met een balpen de spoeltjes rond te draaien. 

Het cassettebandje ('compactcassette') was een uitvinding van Philips en verving samen met het cassettedeck in de jaren zestig de grote spoelenrecorders met bijbehorende enorme banden. Behalve de elektronicareuzen brachten ook de meer exotische merken bandjes op de markt: Fuji, Scotch, Agfa, BASF (met zijn giftig-oranje bandjes waarvan het gerucht ging dat ze de koppen van je cassettedeck vernielden) en Vendomatic, het huismerk van V&D. 

Midden jaren negentig begon het cassettebandje terrein te verliezen aan de cd-recordable en al snel was er geen houden meer aan: het cassettebandje verdween met hetzelfde tempo waarin de prijzen van lege cd's daalden. End of tape!