Duurtest Kia Niro: conclusie

Duurtest Kia Niro: conclusie

01-04-2017 18:08 Laatste update: 26-04-2018 22:20

Na vier weken met de Kia Niro is het tijd voor de conclusies van onze duurtest. Is de Koreaan een aanrader?

Realiteit vs perceptie

Zonder kanttekeningen kunnen we zeggen dat de Kia Niro niet onderdoet voor de Europese competitie. Sterker nog, in veel opzichten is de auto volwassener dan de concurrentie. Het ontwerp, de afwerking, de opties en de prijs maken de Kia Niro een interessante propositie. De auto die wij reden zal niet de meest verkochte versie zijn met praktisch alle opties die je krijgen kunt, maar zelfs dan ben je nog maar 33.000 euro kwijt. Voor een auto die echt van alle gemakken voorzien is. Tot draadloos laden en radar cruise control aan toe.

Maar hoe zit het met de cool factor? Vooropgesteld: er zijn nog maar heel weinig merken over die je instant karma geven. Tesla voor een bepaalde doelgroep, Ferrari voor een heel andere doelgroep. Maar premium merken als BMW zijn zo mainstream geworden dat de badge appeal er onder lijdt. Zo lang de westerse wereld overtuigd blijft van de eigen culturele dominantie, hebben Aziatische auto's altijd een achterstand op dat gebied.

Maar die achterstand wordt wel ingelopen. Enerzijds doordat bijvoorbeeld Kia auto's als de Niro bouwt. Maar ook doordat de Europese merken hun mojo een beetje kwijt zijn. Stadsbewoners hebben minder met de auto. Millenials interesseren zich minder in snel afschrijvend blik op vier wielen. Of je een Kia of een Renault rijdt maakt voor een jongere generatie al geen enkel verschil meer. 

Past gewoon.

Ongemakken

Is er dan werkelijk niets mis met de Rio? Jawel, maar dat zijn grotendeels kleine ongemakken, zoals je die in elke auto tegenkomt. Bij bepaalde snelheden op de cruise control kan de auto subtiel bokken en stoten. Ik heb het idee dat hij niet kan kiezen in welke versnelling hij wil rijden of dat de benzine en elektromotor elkaar niet helemaal kunnen vinden. Dit gebeurt echt heel sporadisch, maar doet wel af aan de kwaliteitsbeleving.

Dan is er ook nog de Sportstand. Trek de pook van de automaat naar je toe en "Eco" verandert in "Sport". Trap het gas in en het voelt alsof je een marathonloper vraagt om 80 kilo te bankdrukken. De auto lijkt er niet voor gemaakt. Astmatisch gaan de toeren omhoog en jankt het motortje of je het alsjeblieft weer in de "Eco" stand wilt zetten. Die is rap genoeg en doet de auto niet klinken alsof hij 40 pk tekort komt, dus dat raden we je aan. Als laatste kleine detail zijn er de "false positives" van de radar cruise control. Af en toe houdt de auto opeens flink in omdat hij een fietser op een gescheiden fietspad of een auto op een ventweg als voorligger herkent. Better safe than sorry zou je kunnen zeggen, maar het voelt gewoon wat stupide. 

Het hybride principe

Dan komen we aan bij het grootste minpunt. Niet exclusief voor de Niro, maar voor elke hybride die je niet op het stopcontact aan kan sluiten. Op provinciale wegen en binnen de bebouwde komen, realiseer ik een heel respectabele 1 op 16. De benzinemotor en elektromotor werken samen om op het juiste moment de juiste aandrijving te verzorgen. Bij een retourtje Eindhoven met veel snelwegkilometers dook het verbruik richting de 1 op 13,5. Logisch, want je hebt weinig aan de accu's bij hogere snelheden.

De vraag is of er überhaupt gebruiksscenario's te bedenken zijn waar de remenergie die je over hebt genoeg is om het extra gewicht van de accu en elektromotor te compenseren. Ik vermoed van niet. De 1.4 TFSI in mijn Skoda uit 2009 haalt betere verbruikscijfers in beide situaties (snelweg en binnenwegen). Een Ford Focus 1.0 Ecoboost kan daar nog weer overheen.

Voor de Niro-fans is er goed nieuws, want er komt een plug-in hybride aan dit jaar en volgend jaar zou er zelfs een volledig elektrische Niro te koop moeten zijn. 

Volgende maand rijden we de hippe Toyota C-HR én de nieuwe Prius. Een hybride die belooft wel écht zuiniger te zijn dan een benzine-auto. 

Lees de vorige artikelen in deze Duurtest