Netflix-tip: deze designers vormen de wereld

Beroemde designers komen aan het woord in de docu-serie Abstract op Netflix. Een aanrader, vindt Rutger: "Enorm inspirerend."

Of het nu om auto's gaat, om gebouwen of om tijdschriftcovers. Het draait allemaal om één ding: design. In de nieuwe acht-delige serie Abstract vond Netflix prominente ontwerpers bereid om over hun werk en leven te praten. Netflix boekte eerder succes met de serie Chef's Table, waarin internationaal gelauwerde chefkoks werden geportretteerd. Je zou de nieuwe serie Abstract kunnen zien als een soort Chef's Table, maar dan met designers in plaats van chefkoks. Net als in die serie ligt de focus in Abstract in elke aflevering op een andere ontwerper.

Allemaal zijn ze succesvol binnen hun eigen discipline. De serie start met Christoph Niemann (illustrator), gevolgd door grafisch designer Paula Scher, Es Davlin (podiumontwerper), Tinker Hatfield (Nike-ontwerper), Bjarke Ingels (architect), Ralph Gilles (auto-ontwerper), Ilse Crawford (interieurontwerper) en Platon (fotograaf). Misschien herken je de namen niet direct, maar het werk van deze mensen heb je ongetwijfeld gezien.

Invloed op de omgeving

Een documentaireserie over ontwerpers is een slimme move van Netflix. Niet alleen omdat je eindelijk het gezicht achter die ene platenhoes of die ene cover van The New Yorker ziet, maar omdat design zich van nature leent voor beeld. Zo zie je hoe Paula Scher niet alleen inspiratie haalt uit New York, maar dat ze zelf een grote invloed uitoefent op het straatbeeld dankzij haar logo's en ontwerpen. Dat geldt zo mogelijk nog meer voor architect Bjarke Ingels, die bijvoorbeeld de nieuwe Google campus en de tweede World Trade Center bedacht: gebouwen die iedereen straks kent en herkent. "Als je eenmaal zo'n gebouw hebt neergezet, is het moeilijk om je voor te stellen dat het ooit anders was", zegt hij.

De serie werd geproduceerd door Scott Dadich (ex-hoofdredacteur van Wired), Morgan Neville (20 Feet From Stardom) en Dave O'Connor van RadicalMedia. Als we Dadich mogen geloven bestaat de rest van zijn team uit 'de beste documentairemakers van dit moment'. Een serie over design moet er zelf ook goed uitzien, daarom werd opgenomen in 4K HDR met camera's van hoogwaardige kwaliteit. Daarnaast werden steadicams en drones ingezet.

Hand van de maker

Elke aflevering van Abstract is een korte documentaire van ongeveer drie kwartier. De ontwerpers zijn meestal bezig met een groot nieuw project, wat het haakje van de aflevering is. Ondertussen blikken ze terug op eerder afgeleverd werk en hun levens. Het tempo ligt hoog, waardoor de vaart erin blijft, maar iets meer diepgang had soms niet misstaan. Ford Chrysler-ontwerper Ralph Gilles horen we heel even zelfrijdende auto's aanhalen. "Ik hoop dat mensen in de toekomst mogen kiezen voor zelfrijdend of zelf rijden om het gevoel van vrijheid van een eigen auto te behouden", zegt Gilles, die graag zelf het gaspedaal indrukt. Maar welke impact zelfrijdende auto's hebben op zijn ontwerpen, wordt nauwelijks belicht.

De hand van de designer is soms in de documentaire te voelen. Het beste voorbeeld daarvan is illustrator Christoph Niemann, van The New Yorker. Hij noemt zichzelf een enorme controlfreak en dat gaat blijkbaar zo ver dat hij zich bemoeit met de vorm van zijn aflevering. De documentaire zit vol visuele meta-verwijzingen en grapjes naar zijn werk.

De Nikes van Tinker Hatfield

Andere afleveringen zijn traditioneler van opzet. Zoals die van Tinker Hatfield, de legendarische ontwerper van Nike die furore maakte met zijn Air Max- en Jordan-schoenenlijnen. De inmiddels 64-jarige Hatfield blikt terug op zijn leven en zegt zichzelf vooral te zien als probleemoplosser voor atleten. In zijn documentaire wordt sterbasketballer Michael Jordan als talking head opgetrommeld om over zijn vruchtbare samenwerking met Hatfield en Nike te praten.

Het Jordan-merk is nog steeds enorm belangrijk binnen het bedrijf. Het leidt daarnaast tot vrijwel het enige emotionele moment in de serie, wanneer Hatfield spreekt over een persoonlijke misser in zijn carrière: de mislukte vijftiende editie van de Air Jordan. Andere ontwerpers spreken nauwelijks van tegenslagen en laten zich vieren. Ook terecht trouwens.

De rode draad van de Hatfield-aflevering is de zelfstrikkende Nike E.A.R.L (of HyperAdapt). De ontwerper bedacht de schoen ooit voor de film Back To The Future Part II. Toen betrof het een simpele filmprop, waarbij iemand de veters met de hand naar beneden trok, alsof ze zichzelf strikten. In 2007 besloot Hatfield te onderzoeken of de technologie er klaar voor was. Fans vroegen er al jaren om. Het bleek mogelijk om een prototype te maken, maar die werkte alleen via een stopcontact of een grote accu in een rugtas. Pas in 2016 bleek de technologie klein genoeg om in de zool te verstoppen. Hatfield maakt in de documentaire duidelijk veel van de zelfstrikkende schoen te verwachten in de komende jaren.

Abstract inspireert

Zo lopen de onderwerpen lekker uiteen. Dat heeft als mogelijk nadeel dat niet elke aflevering zal aansluiten bij jouw interesses. Maar het is enorm inspirerend om naar mensen te kijken die weten wat ze doen en ze daarover te horen vertellen. Dat is misschien wel de grootste aantrekkingskracht van Abstract.

De serie gaat nooit heel erg de diepte in van het creatieproces en dat is soms jammer, het inspireert genoeg om met andere ogen naar je omgeving te kijken. Wij kijken al uit naar seizoen 2. Wellicht zien we uiteindelijk Anton Corbijn wel terug, of Jony Ive.