Duurtest: Hyundai Veloster Turbo (week 2)

Hoe de Veloster bevalt vragen mensen in mijn omgeving. Een diep beledigende vraag.

Als jij een nieuwe vriendin hebt, vraag ik je toch ook niet hoe ze bevalt? Welke opties er op zitten? Dat zou ongepast zijn. Ja, ik en de Veloster Turbo zijn een relatie begonnen. Ik kan het niet ontkennen. Het is onmogelijk om de auto nog op zijn ware merites te beoordelen. Ik heb een roze waas voor de ogen. Die matgrijze lak heeft op mij dezelfde uitwerking als een paar borsten in cup D op een puber.

Als je me op de man af vraagt of er echt niets mis is met de auto, weet ik wel wat te noemen. De audiobediening op het stuur heeft een vreemde tik. Als je de navigatie in beeld hebt, is naar beneden klikken het volgende nummer. Als je de audio-interface in beeld hebt, is omhoog klikken het volgende nummer. Maar dat soort gekkigheid beschrijf ik in deze fase van de relatie als "karakter". Na 15 jaar huwelijk zou ik er knettergek van worden, maar de Veloster Turbo is een auto voor een periode in je leven die geen 15 jaar duurt. Goed, als ik heel eerlijk ben vind ik dat ik te hoog zit in de Veloster. Ik ben 1,83 en raak bijna het dak. Maar als je net "to the Batmobile, let's go!" hebt geroepen bij het instappen ga je je daar natuurlijk niet druk over maken.

Darth Vader's GTI heeft ook de fijnste vorm van keyless entry. Bij de BMW (320i EDE) moest ik eerst de sleutel uit de broekzak halen om de auto van het slot te klikken en vervolgens de sleutel weer in de broekzak doen om hem te starten. De Veloster heeft knopjes op de deuren. Die klik je in, terwijl de sleutel in de broekzak kan blijven zitten. Zak op de stoel, startknop indrukken en karren maar.

Wat het verbruik betreft mag ik ook niet klagen. Met truttig rijden haal ik 6,5 liter per honderd kilometer. Met mild "hoonen" 7,2 liter. Voor zo'n rap autootje indrukwekkend. Daarbij blijft het geluid helaas ook bescheiden. Was het mijn eigen auto dan ging er direct een demper tussen uit.