Eerste Indruk: Misfit Ray, sieraad met activity-tracker
David is een beetje uitgekeken op activity-trackers. Maar de Misfit Ray is meer sieraad dan activity-tracker en daar heeft David wel oog voor.
Ik weet intussen wel hoeveel stappen het is naar de Albert Heijn bij mij om de hoek. Dat weet ik omdat ik de afgelopen jaren meerdere activitytrackers om mijn pols heb gedragen. Het is altijd hetzelfde liedje. Een week lang stimuleert de tracker je om de 10.000 minimum stappen per dag te bewegen en s' ochtends als je wakker wordt en je op de slaapmodus van de activity-app kijkt, dan weet je meteen dat je die dag chagrijnig door het leven zal gaan. Het onrustig, slaaploze gewoel is namelijk prachtig in een grafiek met pieken en dalen in kaart gebracht.
Of je weet juist niet dat je beroerd sliep, want de grafiek ontbreekt. Je was weer eens vergeten dat je de tracker om de paar dagen met een onhandig pieletje moet opladen. Daar kan je ook goed chagrijnig van worden. Het einde van het liedje is dan ook altijd hetzelfde. Na een korte periode van 'meten is weten' gooi je de activitytracker in de la. Bovendien zijn ze meestal zo spuuglelijk dat je ze eigenlijk niet wilt dragen.
Activitytracker fabrikant Misfit pakt dat anders aan. De Misfit Shine was de eerste activitytracker die oogde als een sieraad. Ondertussen is versie 2 op de markt en heeft Misfit ook de Ray uitgebracht, die ik nu een week draag. De Ray is niet meer dan een geanodiseerd buisje van 12mm met een kleine niet opvallende led en een bescheiden armbandje van kunststof. Althans, dat is de versie die ik heb. De Ray kan je namelijk op allerlei manieren dragen. Uiteraard om je pols met verschillende armbanden, maar ook met een touwtje. Of om je nek met een ketting. Of aan je shirt of schoen.
Kortom, je kan met de Ray alle kanten op. Na een week ben ik hem eigenlijk al vergeten. Ik draag hem als sieraad, ik hoef hem pas over een maand of zes af te doen om de batterijtjes te vervangen en je kan er gewoon mee douchen, de vaat doen of zwemmen. O ja, je kan zo nu en dan ook op de Misfit-app kijken of het retourtje supermarkt nog steeds 1293 stappen oplevert en hoeveel calorieën chips je dan mag shoppen in ruil voor de 763 stappen aan activiteit.
Uiteraard zou het geen activitytracker waardig zijn als je niet op zijn minst via gamification iets van een beloning of waardering krijgt als je de 10.000 stappen voor de dag hebt gehaald. Die krijg je dan ook in de app. Overigens geeft het ledje na twee keer de Ray aangetikt te hebben ook aan welk percentage van de 10.000 stappen je die dag gezet hebt. Een regenboog van kleuren is bijvoorbeeld meer dan 100 procent.
Maar eigenlijk is dat allemaal bijzaak. De Ray is wat betreft mij een sieraad die als extraatje je activiteiten bijhoudt. Dat is ook de reden dat ik hem nog niet heb afgedaan. Ik merk overigens wel dat het buisje om de pols soms oncomfortabel in de weg zit als ik in bed op mijn hand lig en wakker ben. Wat dat betreft is hij wel een tikje te dik als slaapmonitor. Ik heb ook geen idee of vrouwen met dunnere polsen hem om hun pols zouden dragen, maar zoals gezegd: mogelijkheden zat.
Over mogelijkheden gesproken, de Ray biedt meer dan alleen tracken. Wat echt handig is gebleken zijn de alerts als ik gebeld word. De feature is niks bijzonders, want die zit op elk slim polsding, maar ik vind het verdraaid prettig dat het sieraad subtiel trilt als mijn smartphone verstopt in de rugzak afgaat. Je kan de Ray ook als wekker gebruiken of alarm. Ik betwijfel of de subtiele trillingen genoeg zijn om mij of menig ander wakker te maken.
Met de Ray kan je ook lichten, je muziekspeler op je smartphone bedienen en selfies met je smartphone maken door de Ray aan te tikken. In de eerste instantie was het abracadabra voor mij. In de Misfit-app wordt naar een apart Link-app verwezen waar je je Ray zou moeten koppelen aan commando's om bijvoorbeeld de muziek op pauze te zetten. De Link-app zag de Ray, maar verwees vervolgens weer naar de Misfit-app om die commando's in te stellen. Althans, als ik mijn intuïtie volgde en op het plusje drukte om een opdracht te linken. Dat bleek echter voor de Misfit Flash te gelden. Onder de Ray bleek een icoontje met de tekst triple tap te schuilen. Pas toen ik daar op klikte kon ik 1 opdracht aan de Ray toekennen. In mijn geval pauzeren of afspelen van muziek.
Totaal onduidelijk en sowieso snap ik niet dat ik voor 1 extra feature een complete aparte app nodig heb. Ik geloof dat ik er wel een uur aan kwijt was om uit te zoeken hoe het werkt. Maar dat zal wel aan mij liggen.
Ik zag de volgende morgen in de slaapgrafiek dat al dat van-het-kastje-naar-de-muur me een beroerde nachtrust heeft bezorgd. Gelukkig fleurde ik meteen weer op toen ik naar de Misfit Ray keek. Ik vind hem mooi. Ik verwijt hem dan ook niet dat hij een beetje beperkt en ingewikkeld is als het gaat om het bedienen van muziek, lichten of het nemen van selfies. Een sieraad heeft ook het recht om gewoon een sieraad te zijn.