Duurtest Mazda 3: hoor ik daar een motor lopen?

Week 2 met de Duurtest-auto van deze maand: de Mazda 3 sedan. Waarin hij heel goed weet te verstoppen dat er een ouderwetse brandstofmotor in zit.

Rutger Middendorp test elke maand een andere auto in de Bright Duurtest. Volg hier alle updates. Dit keer: de Mazda 3. Lees ook de introductie.

De Mazda 3 is een wonderlijk karretje. De vorige vond ik al fraai om te zien, maar kon niet op tegen zijn grotere broer, de Mazda 6. Maar deze nieuwe is zo fraai geproportioneerd, dat het zijn stalgenoot bijna lomp maakt. Binnenin heb je ook niet het gevoel dat je in een auto rijdt van een klasse lager. De achterbank is minder ruim, maar de luxe is op hetzelfde niveau. Terwijl de Mazda 3 als sedan begint bij 27.000 euro en de Mazda 6 bij 35.000. Dat is een serieus verschil.

Stilte

Waar de 6 lijkt te passen bij dat bedrag, voelt de 3 als een auto van een klasse hoger van binnen. Met name de stilte valt op. Je hoort en voelt de motor bijna niet lopen. Dat komt deels omdat het geen klein 1 liter blok is dat er voor elke beweging flink tegen moet persen. Mazda gelooft namelijk nog steeds in de verbrandingsmotor en dan ook nog in een verbrandingsmotor met een serieuze cilinderinhoud.

De 3 voelt daardoor een stuk potenter dan ik gewend ben in deze klasse en de motor hoeft weinig toeren te maken om je van je plaats te brengen. Alleen de automatische versnellingsbak gooit een beetje roet in het eten. Die is ouderwets traag en mist de verfijning die de rest van de auto heeft. 

Interface: indrukwekkend

Waar de Mazda echt indruk maakt, is in de interface. Het schermpje is verfrissend genoeg geen touchscreen. Alles werkt met de draaischakelaar in de middenconsole. Een aanzienlijk prettiger manier om de boel te bedienen. Je krijgt geen vetvlekken op je scherm én, belangrijker nog, je kunt je ogen op de weg houden terwijl je de menu's doorscrollt. De draaiknop kan behalve draaien en klikken ook nog eens naar boven, onder, links en rechts bewogen worden om je fijne controle te geven over de hele interface.

Ook een klein applausje voor de manier waarop Mazda Apple Carplay geïmplementeerd heeft. Tot nog toe was Volvo de winnaar op dat gebied, maar Mazda doet het simpeler en begrijpelijker. Het probleem met Carplay is dat het je ingebouwde infotainment grotendeels overbodig maakt. Opeens hoef je de standaard navigatie niet meer te gebruiken, want dat doe je vanaf je telefoon. De mediaplayer kan overboord, maar hij zit er nog wel steeds en de knoppen om hem te bedienen ook.

Mazda laat in het scherm helder zien dat je of de ingebouwde functies gebruikt. Of naar rechts klikt en Carplay het laat overnemen. Dat is een goede interpretatie van wat er werkelijk gebeurd. Carplay integreert niet, maar neemt over en zo wordt dat ook getoond. Zet je Carplay aan, dan wordt de draaischakelaar in de middenconsole plots een Carplay-controller. Maar ook de sneltoetsen voor navigatie en muziek die daar vlak boven zitten schakelen nu niet naar je ingebouwde navigatie en mediaspeler, maar naar je Maps-applicatie en de muziek op je telefoon.

Dode hoek

Ook een klein buiginkje voor de dode-hoek-indicator. Normaliter vind je die achter het glas van je spiegel. Prima als je in je spiegel aan het kijken bent, maar het is natuurlijk vooral de niet-oplettende bestuurder die hulp nodig heeft. De 3 laat in de headup display subtiel in de hoekjes een paar halve maantjes zien om te tonen dat er iemand in de dode hoek gereden is. Dat zouden meer autofabrikanten moeten doen. 

Volgende week meer over de Mazda 3 en de nieuwe Skyactiv X-krachtbron die er aan zit te komen. 

Rutger Middendorp test elke maand een andere auto in de Bright Duurtest. Volg hier alle updates.