DAG-column: Geen bereik

Zelf ondervond ik dit regelmatig op weg van Haarlem naar Amsterdam en halverwege het traject Utrecht-Amsterdam . En ik weet dat het je ook overkomt als je vanuit Arnhem naar het westen reist. Nu vergaat de wereld natuurlijk niet als er eens een keer een telefoongesprek uitvalt, maar redelijk onbegrijpelijk is het wel. Het gebeurt namelijk niet in een niemandsland waar amper mensen komen, maar in druk bewoonde gebieden waar dagelijks duizenden mensen doorheen reizen. We hebben het wel over Amsterdam en Utrecht, niet over Lutjebroek.

Dat het wel kán, zag ik dit weekend toen ik met een aantal vrienden onder begeleiding van een gids van het Friese Holwerd naar het eiland Ameland liep. De tocht duurt drie uur en loopt over het bij eb drooggevallen wad. Nou ja, droog gevallen. Het eerste halfuur zakte ik bij elke stap tot over mijn enkels weg in het slijk, daarna kwam het water vaak tot kniehoogte. Bij het oversteken van geulen waadden we zelfs tot over onze navel door het water. Tassen met fotocamera's en telefoons boven ons hoofd.

Daar midden op het wad, waar slechts vogels komen om voedsel te zoeken, slaagde een wandelaarster erin regelmatig contact te onderhouden met het thuisfront. 'Nee, ik ben aan't wadlopen. Ja, echt wel zwaar, het water staat tot aan mijn kruis.' Bij een rustpauze die we wegens enkelhoog water staand moesten doorbrengen – lukte het mij ook eenvoudig om een foto met m'n mobiel te verzenden.

Beste providers, als het in een niemandsland van zout water en slijk kan, dan toch ook wel langs het spoor in de randstad?

Bright levert wekelijks op dinsdagen een bijdrage aan gratis dagblad DAG. Deze column is uit de editie van vandaag.