Duurtest Toyota Corolla: de conclusies
Vier weken reed onze autotester Rutger met de Toyota Corolla. De hybride stationwagon is een populaire leasebak dit jaar. Zou hij hem zelf ook kiezen?
Rutger Middendorp test elke maand een andere auto in de Bright Duurtest. Volg hier alle updates.
De belangrijkste aanleiding om de Toyota Corolla te gaan testen was zijn hybride aandrijflijn. Nu bestaat die aandrijving al een tijdje, maar het oog wil ook wat en de nieuwe Corolla heeft zijn looks mee. Dus wij vervoerden onszelf, een basketbalteam, vier muzikanten en hun bagage en nog veel meer de afgelopen weken in Toyota's trots.
Over ruimte hadden we niet te klagen. Ondanks dat de auto een C-segmenter is (VW Golf-formaat voor de leek) kan er verbazingwekkend veel in. Enige nadeel (en daar is deze auto niet alleen in) is het bagage-afdekdoek, dat een stuk van de ruimte wegsnoept. Maar de Toyota heeft dan wel weer standaard een bodemplaat in de kofferbak die aan twee kanten te gebruiken is. De ene kant heeft tapijt, de andere een waterdichte kunststof coating.
SOS-knopje
Pas vrij laat in de test ontdekte ik de mooiste feature in de auto: het SOS-knopje bij de binnenspiegel is alleen in te drukken als je eerst een klepje open doet. Hoe 'Top Gun' is dat?
Dat staat overigens niet op zich: op het stuur heb je bijvoorbeeld een knop om de lane assist aan en uit te zetten. Handig, want bij de Peugeot Rifter die wij reden zat dat bijvoorbeeld ergens onder op het dashboard in het halfdonker, waardoor je steeds bijna de berm in reed als je hem probeerde te vinden.
Infotainmentsysteem
Het infotainmentsysteem is eenvoudig bruikbaar, maar doet in interface ook het meeste af aan het moderne gevoel van het interieur. De lijnen die de vorm van het dashboard bepalen zijn bij de tijd, maar het schermpje heeft graphics die op de Sega Megadrive niet hadden misstaan en knopjes die volgens mij van een stereotoren uit de jaren 90 komen.
Het zegt niets over de kwaliteit van het spul, want ik vermoed dat het langer blijft werken dan de soft-touchknopjes in een Volkswagen. Maar het oog wil ook wat.
Hybride rijden
De crux van deze test was natuurlijk de hybride aandrijflijn. In eerste instantie reed ik bijna 1 op 19 met de auto, maar na een retourtje Schiphol met 130 op de cruise control zakte dat naar een gemiddelde van 1 op 16,3 volgens de boordcomputer. Een complex systeem met benzinemotor, accu, elektromotor en CVT-versnellingsbak komt daarmee in de praktijk niet beter uit de verf dan de Skyactiv G-motor van Mazda met een handbak.
Nu zal in laboratoriumomstandigheden als ze zij aan zij rijden de Toyota vast zuiniger zijn. Maar het verschil dat de NEDC-test suggereert (Mazda 1:19,2, Toyota 1:25,6) komt in mijn praktijk niet naar voren. Ik vermoed dat mensen sowieso een stuk dichter bij de fabrieksopgave van Mazda zullen komen dan bij die van de Toyota.
Kiezen
De Toyota Corolla is dus een ruime, betrouwbare en relatief zuinige auto. Zuinig ten opzichte van concurrenten, niet ten opzichte van de fabrieksopgave. Wil je echt het milieu sparen, dan zul je elders moeten kijken voor een volledig elektrische auto. Je zult er ongetwijfeld comfortabel vele kilometers mee kunnen maken en de versie die wij reden was ook nog eens een lust voor het oog.
Maar als het mijn leasebudget was, ging het of naar een Mazda 3 met de Skyactiv X-motor, of een elektrische auto als de Nissan Leaf die we volgende maand gaan testen.
Rutger Middendorp test elke maand een andere auto in de Bright Duurtest. Volg hier alle updates.